Ritmik sayılar dizdim gidişinin ardından
peşine takıldı bütün sayılar.
Günlerden bininci yalnızlık
Haftanın tam ortası
Diyor ya Atilla İlhan “bu rezil bu Çarşamba günü”
Ve işte o Çarşambaları
Kar tutuyor avuçlarım.
Arkama gizleniyor güneş gece yarısı.
Karaköy’de bir kız yürürken, Galatada balıklar ölüyor.
Kız kulesinden aşağı geçmişini döküyor Romeo
Ve Parmaklarında Juliet’in kanı.


Telleri paslı gitar tınıltısı
Ve duvarda Yasin suresi
Bir ölüme ağlıyor Azrail.
Çirkin yaratılmış herkes gibi ölüme mahkûmdur güzeller.
Azrail bir aşka ağlıyor gizli gizli.
Tırpanı boynunda.


Bin birinci gün yüzün düşüyor denize.
Buysa hayırlısı demek
suyu bulandırıyorum
ölüme saklıyorum adını
Cennetin anahtarı gözlerin,
düşüyor gözlerimden.
Ufkumda sakladığım her şey ezberden düşüyor.
Adında adım yok.


Adımın ilk harfinden aşkı türeten Tanrı gidiyor Bin ikinci gün.
Takıyor peşine bütün surelerini.
Elimi hangi duaya uzatsam siliniyor kayıtlardan.
Kar yağıyor avuçlarıma cumadan kalma vaazlarla.
Napolyon aldatıyor ateşiyle yandığı Josephine’i.


Binin bilmem kaçıncı günü,
Yaz bitiyor.
Eve kapanıp ağlama vaktidir artık.
Ve nasılsa Tanrı düşkündür ölümlere.
...