Duyguların yansıttığı bir rüyadayım yine,
Ne gecesi belli ne gündüzü, ne öncesi belli ne de sonrası.
Yine görüyor gözler ve delicesine duyuyor kulaklar.
Kurtulmak geliyor içimden bazen, ama yapamıyorum!
Hükmedemiyorum kendime, özümdeki ben olamıyorum.
İlerledikçe çıkıyorum raydan, devam ediyorum umarsızca…
Sonra vuruyorum kendimi karaya parçalanıyorum adeta.
Geriye cam kırıkları kalıyor ardımdan, ne olduğu belirsiz can kırıkları…
Bir de bakıyorum ki parçaların hiç biri bana ait değil.
Bambaşka olup çıkıvermişim yine bir bölümden daha…
Yeniden toparlanmamın ve özüme dönmemin zamanı gelmiş belli ki.
Sonrasındaysa yine neyle kiminle değişeceğim bilinmez.
03/09/2011