Bizim kasabada eskiden ilkbahar ve sonbaharda evler dipten doruğa temizlenir, halılar kilimler yıkanır, yün yataklar kabartılır, tahta tabanlar ve tabanlar silinir, fırçalanır, duvarlar kireçle badana yapılır, mutfak raflarındaki bütün kaplar indirilir, yıkanır, bakırlar kalaya verilir ve ev tertemiz olurdu.

İşte böyle bir temizliğin ardından kapı çalmış Şerif Hanım kapıyı açtığında komşunun ayran getirdiğini görmüş. Eskiden inekleri olanlar yayıkta yoğurdun yağını alınca ayranını da komşulara dağıtırlardı. Şerif hanım komşunun getirdiği ayranı büyük bir bardağa koymuş tam içecek yine kapı çalmış. Ayranı masanın üzerine koyup kapıyı açmış, başka bir komşu bir ihtiyacı için gelmiş. Komşuya istediğini vermiş. Komşuyu gönderdikten sonra tekrar oturmuş ayranını içecek kapı yine çalmış. Gelen başka bir komşu “Toplanıp gözleme yapacağız, gelir misin Şerif Hanım” demiş. Şerif Hanım “Çok yorgunum başka bir sefere, inşallah” deyip kapıyı kapatmış. Yine sedire oturmuş tam ayranını içecek kapı be sefer acı acı çalmış. “Şu ayranı içeyim de kapıyı öyle açayım” demiş, sonra da “Niye acele acele içeyim ki şunu da göndereyim de tadını çıkararak içeyim ayranımı” diye içinden geçirmiş. Ayranı masanın üzerine koyup kapıyı açmış bir bakmış ki idam ile yargılanan eniştesi gelmiş. Şerif Hanım “Bu ayranı üç kere elime aldım, nasip olmayınca içemedim, demek senin kısmetinmiş" deyip eniştesine vermiş. Eniştesi ise “Bana iftira attılar, az kalsın idam edilecektim. Son mahkemede suçlu bulundu, suçunu itiraf etti de ben de kurtuldum, beraat ettim. Şerif Hanım bana büyük sürpriz oldu. Sevinçten elim ayağıma dolaşıyor. İnsana bir bardak ayran kısmet olunca ayakları onu çekiyor. Kime niyet, kime kısmet” demiş.

Şefika Ünal (20 Aralık 2013)