Kapkaranlık bir gecenin kollarında , tenimde kokunla dalıyorum bu yalnız geceye....Sen , sonsuza dek yoksun artık. Varolduğuna dair tek kanıt tenimdeki kokun...O da dağılıp gidecek karanlık gecede. Sabaha artık hiçbir iz olmadan uyanacağım. Sanki “ biz “ hiç olmamışız gibi. Dünyadan saklı yaşanan , zaten sınırlarda dolaşan , dengesizliklerle örülen , her iki tarafında kontrolünde olmayan “biz “ ki ; aslında asla yanyana duramadık ; bu gece herşeyi unutmaya başlayacağız.

Ne gözlerindeki aşk dolu kıvılcımlar , ne bekleyiş içindeki sessizlikler , ne tenlerimizin şehveti , ne senin inlemelerin , ne fısıltılar , ne yalvarışlar , ne acılar...Hiçbirisi olmamış gibi yaşayacağız. Benim adına “ aşk “ dediğim ama senin asla hissetmediğin , bende gördüğün an korktuğun ve “ Bir süre sonra geçer “ dediğin , arkanda bıraktığın , yalnızlığa terk ettiğin tüm duyguları rafa kaldırıyoruz bu gece....

Sonra belki bir şarkıda , belki bir mekanda , belki de bir bakışta yeniden hatırlamak üzere geride bırakıyoruz. Bu son gecesinde “ benim sevdamın “ , sanki bedenine talipmişim gibi sunduğun ten , tüm benliğimi yakarken nasıl oldu da bana lütfettiğin elma şekerine kandım diye düşünüyorum. Neden sana “Ben bedenine değil , ruhuna talibim “ diyemediğimi düşünüyorum. Sana asla “ hayır” diyemememin verdiği acı ve son gecemizin garip hayali var üzerimde.

Ben seni sevdiğimi ve senden vazgeçmek istemediğimi anlatmaya gelmişken , sessizliğin , gözlerin , sana olan özlemim , ve belki de bir daha asla tadamayacağım dudaklarının büyüsüne kapıldım. İkimiz içinde zevkli bir oyundu , ben içime doldururken kokunu , sen vicdanını temizliyordun. Herşey geride kalacaktı az sonra ! Ve her ikimizde bir daha asla karşılaşmamak üzere ayrılacaktık. Paylaştığımız saatlerin geçtiği bu ev bile geride bomboş kalacaktı. Şimdi kemanın akordu tamamdı. Sana göre herşey dilsiz duvarların arasında kalacaktı. Bırak yabancıya gitsin o duvarlar...Biz zaten hiç olmadık ki ; aramızda saklanacak hatıraları korumaya çalışalım. Biz zaten hiç sevmedik ki ; yüksek egolarımızdan fırsat bulup ..

Biz bu gökkubbenin altında birimiz zampara ozan , diğeri acemi yazar kaybolup gideceğiz. Bizans ‘ ın kalıntıları arasında... Ve en acısı Bizans ‘taki o kalıntılara hak ettikleri değeri verecek bir arkeoloğumuz hiç olmayacak...Çünkü “ biz “ hiç var olmadık ki...

“Erkeklerin korkaklıkları yaşanmışlıklarına mı bağlıdır ; yoksa onlar doğuştan mı korkaktırlar?"