Semtin en güzel sokağı ,meleğin oturduğu ve daha önce hiç gitmediğim o sokaktı.Hiç gidilmemiş bi sokak nasıl en güzel olabilir ki insan için.Olur işte.Belirli saatler geçer buralardan ve ben o saatleri zihnime kazımış yolunu gözlerim.Köşeden dönüşünü gördüğüm anda sanki zaman daha hızlı akmaya başlar.Hiç bitmesin istediğim o dakikalar nedense çok daha hızlı akar.Belki de o adımlarını hızlandırıyodur.O kadarını bilemem tabi.
Sabah sekiz buçuk ,ben yine kapıda.Gözlerim bakkala bakar gibi ama niyet başka.Onu bekliyorum,onu gözlüyorum.Bi saniye bile boşa geçsin istemiyorum.On beş saniye yüzünü görmek için bu çaba.Nasıl bi umut bu.Tabi sonra bi dakika kadar da ardından bakmak var.O anlar da, hüzün mü desem sitem mi desem bilmiyorum ,bi duygu kaplıyor beni.Akşam geri dönüş saatine kadar göremeyecek olmanın verdiği bi üzüntü hakim üzerimde.Açıklayamıyorum kendime bu ruh halini.Ben bile anlayamıyoken, ona nasıl anlatayım.Umursamıyo beni sanki.Varlığımın ya da yokluğumun pek önemi yok onun için.Yani ben öyle hissediyorum.Ne kadar da acizim , ve ne kadar da aşık.Bi şeyler yapmak gerek.Bi şeyler.Her gün onu görmeyi umut etmekten daha büyük şeyler yapmak gerek.Konuşmak gerek,susmak gerek..Susmak daha mı çok gerek ne..Susuyorum tamam..