YAÐMURLU BOYACI

     
     
     Bir yerde okumuþtum, yazar, öykü yazmaya baþlayan meraklýlara öðüt veriyordu: “Öyküye kesinlikle hava duru ile baþlamayýn!” Yazarýn okuduðu öyküler asker mektubu gibi hep hava durumuyla baþlamýþ olmalý ki, uyarma gereði duymuþ.
     Çok önemli, ancak bu öykü için geçerli deðil. Çünkü, öykümüzün konusu hava durumu.

…

Bizim evin boya iþlerini oldum olasý Özkan Süren yapar. Baba mesleði, hatta dede mesleði. Dedesi boya sürmekten esinlenip Süren soyadýný almýþ.
Yalnýz Boya sürme iþi, Özkan ve hava durumu öçlüsünde sorunlar yaþýyoruz.

…

     Bir sabah balkona çýktým hava çiselemiþ. Yaðmur tanecikleri beyaz çamaþýr tellerine inci gibi dizilmiþ. Hava kapalý mý kapalý, anlaþýlan yaðmurun arkasý var. Gökyüzüne baktým, delindi delinecek. Tam “Bizim Özkan’ýn havasý.” diye düþünüyordum ki, “Ýyi insan lafýnýn üstüne gelir.” derler ya, bizimkine düþünmek bile yetti. O an zil, söver çalmaða baþladý. Çaldý, diyemiyorum çünkü, parmaðýný zilden çekmediði için aralýksýz çalýyor. Sonra bir an kesilir gibi oluyor. Tamam, vazgeçti gidiyor, diye umutlanýyorum ama nerde, uyuþan parmaðýný deðiþtiriyor olmalý yeniden baþlýyor.
Böyle þeyleri yaramaz çocuklar da yapar ya, acaba, deyip kapýnýn deliðinden bakýyorum, ýýh, bizimki. Topuðuna kadar uzanan muþamba yaðmurluðu sýrtýnda, zile basmadýðý elinde fýrça kovasý. Kurtuluþ yok.
Zil sesinden ev ahalisi de rahatsýz. Ýçerden haným baðýrýyor:
-Bu zil de ne sabah sabah!
Özkan, diyorum. Hiç þaþýrmýyor:
-Odur, yaðmurluk havada baþka kim gelir.
Sinirleniyor:
-Bir aydýr havalar güzeldi, telefonunu açmadý. Yaðmur yaðdý kapýdan gitmez.
Ne diyeyim:
-Gitmez.
Ama haným suçu bende buluyor:
-Hep senin yüzünden. Yüzünü bir sertleþtirsen, günlük güneþlik zamanda gelecek.
-Yahu sertleþtirsem ne olacak. O beni gýdýklar yine yumuþatýr.
Buna daha çok kýzýyor:
-Gýdýklatýp durma kendini ona buna!
Tövbe tövbe, sanki “Haydi, gýdýklanacak adam geldi!” diye sokak sokak dolaþýyorum.

      …

Özkan da bir alem adam, bizim evin boya iþiyle hava durumu arasýnda birebir baðlantý kurmuþ. Küçük bir þimþek, hafif bir gök gürlemesi ya da bir iki damla yaðmur yönünü bizim eve dönmesine yetiyor.
Öyle tükürmek filan deðil, çok iyi iþçilik yaptýðý bir iþte, nazar deðmesin diye, “Tü tü tü” yapsalar, baþýný bizim ev yönünde kaldýrýp havaya bakýyordur, eminim.
Öyle zaman oluyor ki, daha on beþ gün önceki yaðmurda boyadýðýný unutup “Mehmet abi senin boya iþi çok geç kaldý, bu gün sürmemiz þart!” diye diye koþup geliyor.

…

Adam tam anlamýyla çift kiþilikli. Diyelim ki hava günlük güneþlik, benim de acele boya yaptýrmam gerekiyor. Bizimkini ara ki bulasýn. Meþgulüm, demek bir yana, telefonuna ulaþýlamýyor. Güneþ çýktý mý þarjý bitiyor. Yaðmurluk havada hiç bitmiyor. Gerçi bitse de sorun olmaz, çünkü o bizim kapýda oluyor.
     
…

Bu Özkan’ýn ne zilden parmaðýný çekeceði var ne de gideceði. Yolu yok, kapýyý açacaðýz. Beklemekten yorulup kapýya saylanmýþ olmalý, açar açmaz içeri düþtü. Hazýrlýklý da, kalkarken vakit kaybetmiyor:
-Seni iþ çok gecikti abi, bu gün son gün. Boyayý sürmemiz þart. O yüzden gelen bütün iþleri geri çevirdim.
     Bu havada da boya nasýl olacak, bir bahane bulun uðurlamalýyým:
-Yaðmurlu havada boya sürmek iyi olur mu acaba? Kurumaz murumaz!
Öyle deðilmiþ oysa:
      -Arkadan güneþ çýkar abi, kýrk yýl yaðacak deðil ya!     
      Bu klasik bahane iþe yaramadý:
-Yalnýz bu gün konuklarýmýz olacak, boya telaþý olmasýn.
O da önemli deðilmiþ:
-Sen o iþi bana býrak, ben bir duvarý boyarken onlarý karþý duvara sýralarým. Benim için sakýncasý yok.
      Ne desem bir çözüm yolu buluyor. Bende bahane bitti, onca çare tükenmedi.

     …

Yaðmurlu havada kimse boya yaptýrmadýðýndan o günleri boþa geçmesin, diye bizi yedekte tutuyor.
      Artýk kararlýyým. Kendi istediði zaman deðil, çaðýrýnca gelen bir boyacý bulayým, görür o. Yaðmurluk havalarda zili çalsýn dursun.


av.mehmetonder@hotmail.com