Akþam kýzý ile beraber yatmak zorunda idi. Yoksa bir türlü uykuya dalamýyordu. O gecede yine sýcacýk yataklarýnda beraber uyumaya çalýþýrken kýzý, her zaman ki gibi,
-Anne ben uyuyayamýyorum, ama sen yine gözünü kapatýrsan uyursun diyeceksin biliyorum.
-Evet güzel kýzým, gözünü kapatýp güzel þeyler düþün ve uyumaya çalýþ.
-Ben sana bir masal anlatayým mý anne ?
-Evet kýzým
Küçük kýz baþlar masalýný anlatmaya zar zor dönen diliyle ,
Bir varmýþ bir yokmuþ, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde her yerde çiçeklerin yeþerdiði, mutlu insanlarýn olduðu, bulutlarýn onlara gülümsediði bir ülke varmýþ. Bu ülkede de küçük bir kýz yaþarmýþ. Bir gün, bu küçük kýz, sabah kalkmýþ, ablasý gibi okula gitmek istemiþ. Ama annesi, sen küçüksün, daha okula gidemezsin diyormuþ. O da çok üzülüp hiçbir þey yapmýyormuþ. Ama o sabah, annesinden kaçmýþ ve okula gitmiþ. Çok mutluymuþ. Kýz, gözlerini kapadýktan birkaç saniye sonra, rüyalarýn en derinine dalmýþ. Çünkü, küçük çocuk, ömür boyu hep okullu ve çocuk kalmýþ.
Küçük kýzýmýn 15 Aralýk gecesi, bana anlattýðý masalý, Pakistan’da ölen masum çocuklara adýyorum.
17.12.2014