Yol olmak istedim belki de Konya Ovasında. Sadece onunla ve sadece orada. İnanılmaz bir istek bu, beni oraya çeken. Düşündükçe yağmur duasına çıkıyor gibiyim, kara topraklara has. Hatta kuşlar bile açıyor kanatlarını küçük çiseleri ararcasına. Umulmadkların orada olduğunu hissediyorum...



Her gözümü kapattığımda, sanki gözlerimi orada açıyordum. Konya Ovası : Benim bitmez serüvenim. Kirlenmemiş ve özel. Bazen rüyalarımda, hiç bilmediğim bir yere gittiğimde, oranın Konya Ovası olduğunun düşünüyorum. Ve soluk soluğa kalktığım rüyalarımda ise, Konya Ovasından buralara uzun bir yolculuk yapıyorum, bir göz kapağı mesafesinde... Umulmadıkların artık orada olduğunu biliyordum. Ruhum, bedenimi çekiyordu. Orada beslenecekmişim gibi bir his veriyordu bana. Bunların hayal olmasından korkuyordum. Sakinlikten de çok belki de aradığım huzuru, bir sürede olsa orada yaşayabilecektim.


Duydum ki ; ikindi zamanları ve geceler çok güzel olurmuş, Konya Ovasında. Gökyüzünün birbirine karışması ve daha sonra da binlerce yıldızın kendilerini ispatlarcasına doğmaları, doğanın burada nefes aldığının bir kanıtıydı. Bir türlü çıkmasını bilmeyen çiçekler, sanki gökyüzüne vermişlerdi o güzel renklerini. Ve yıldızlar, yıldızlar daha ölümsüzdü burada. Sonsuza kadar uzanıyordu. Sanki bütün sırlarını açığa çıkarmışlardı, çırılçılaklardı. Ve belki bende bir yıldız olmak istedim Konya Ovasında, diğer yıldızlardan farksız.


Küçük bir çocukken yanışmıştım Konya Ovasıyla. O uzun ve kasvetli yol ; taşıyordu ağırlığını. Ve soluksuz uykumdan uyandığımda ilk kez aşık olmuştum hayatımda. Olabilecek en güzel rüya karşımda ve herşeyden öte göz bebeklerimin içerisinde uzanıyordu. Oraya baktığımda görülmeyeni görüyordum. Ruhlar dans ediyordu burada. Kafamı, gökyüzüne çevirdiğim zaman, hiç tanışmadığım yıldızlar bakıyordu bana. Burada bir şenlik vardı sanki. Hislerimizde ve duyarlılığımızda yaşayan bir şenlik. Mutlu olduğumu, gerçekten mutlu ve huzurlu olduğumu anımsıyorum, yıldızlar şahit gözlerimde. Artık ne soğuk ne de kasvet kalmıştı içimde. İlk defa çocuk olduğumu, çocuklar gibi mutlu olduğumu görmüştüm Konya Ovasında...


Ve şimdi, bir kez daha çağırıyordu beni. Acaba ne gösterecekti bana. Yine istediğimi mi verecekti? Belki de sadece hayalden ibaretti oralar. Belki de bunlar benim sessiz çığlıklarımdı. Belki de ben : Konya Ovasıydım koskoca ve ıssız topraklarda. Benim bir Konya hayalim vardı herksten sakladığım. Sadece bana ait olan, içimde yaşayan. Hiç pişman olmadım hayalini kurduğum zamanlar. Yaşadıklarımın hissettiklerim ve hissettiklerimin ruhum olduğunu öğreten bir kıvılcımdı orası.


Bazen nedenlerini bilmediğimiz şeyleri yapmak isteriz. Ve bazen de ne pahasına olursa olsun yaparız. Ruhumuzun istekleridir onlar, bizden habersiz sessizce çekerler içlerine bizi. Kaygısızca yaşarız o anı. Ve görünmeyeni görür ruhumuz, duyulmayanı duyar. Hayal gibidir ; gözlerimizi kaparız, ama yine de karşımızdadır o.Gözlerimiz kapalıyken tek görebildiğimizdir : HAYAL...


Benim de küçük bir yıldız gibiydi Konya hayallerim. Gözlerimin önünden kayıp gitmesine bir türlü engel olamadım. Konya Ovası: Benim ruhum. Ne bir çiçek istiyordum ne de bir deniz. Sadece orada olmak, özgürlüğümün sessiz çığlığını duymak istiyordum. Ama yıldızlar durmuyor, teker teker kayıyorlar. Umutların bittiği, sonsuzluğun başladığı yerdi orası benim için.Hangi kuş orada bir ağaca konmak ister ki...? Hayatımın da Konya Ovasındaki yıldızlar gibi kaydığını görüyorum. Her saniye ve an ve an. Buna dur diyememenin endişesini taşıyorum. Kabullenmek..!! Artık kabulleniyorum ; karşılıklar yetmiyor bazen. Hüzünler ise acı bir mutluluk bırakıyor ardından, yavaş ve ağır...