Ýkimizden biri;
Ne fark eder ki,
Sen ya da ben
Ýçimizden biri.
Ýkimiz de Allah’ýn kulu...

Birimiz, birimize git desin
Ve ilk giden sen olsun
Gözlerin mi,
Kalbin mi olurdu arkanda býrakacaðýn?

Anladým, zorlanacaksýn
Dur!
Ben vereyim cevabý:

Ýlk giden ben olsaydým eðer,
Kýrdýðýn kalbimi býrakýrdým sana hediye;
“Yaran hep kanasýn,
Gönlünde baþka çiçek açmasýn,
Diken toplasýn ellerin yalnýz”
Diye de,
Not düþerdim yanýna...

Ki ben;
Ne kalbimi, ne gözlerimi býrakýrým
Kendimden uzak bir dünyaya...
Yalaným yok, kimden neyi saklayým
Sensizlik çok da etkilemez beni
Dünkü varlýðýn,
Bugünkü yokluðundan daha az acý deðildi çünkü...

Ve emin ol ki;
Yarýnlarýmda olmayýþýn
Yoksullaþtýrmayacak beni
Aksine,gönül zenginliðim artacak,
Bahar kadar güzel bir özgürlük olacak yanýmda...

Bilirsin;
Göçmen kuþlarýn yaþam biçimidir hürriyet
Yer deðiþtirmek,
Yazý baþka, kýþý baþka yerde geçirmek
Ve hayatýn renklerinde kaybolmak...

Ben de onlar gibi olmak istiyorum
Bu yüzden seni göçe zorluyorum.
Gökyüzünü de,
Yeryüzünü de sana býrakýyorum
Güneþ kalsýn yeter bana...

Ben, sensiz olmayý beceririm
Dalgalarla tek baþýma boðuþmayý da!..
Ama sen;
Ne bittiðin, ne doðduðun yerde
Becerirsin bensiz yaþamayý...

Seninleyken yarýnlar meçhuldü!
Þimdi iki kiþilik oldu bu meçhul dünya...
Nasýl yaþayacaðýný ben söylemeyeceðim sana
Yollardan biri doðuya, biri batýya gider
Okyanus var bir de yol ortasýnda...
Tercihi sana býrakýyorum!..


Rukiye Çelik
Ankara/28 Þubat 2015