Bir köy evinde bir çocuk Dünyaya gelir. Baba, dýþarýda heyecandan delirir. Çok geçmeden müjdeci çocuk, kapýda belirir. Baba, meraklý, ayaktadýr…
     Müjdeci çocuk “Kýz! Kýz!” diye baðýrýr… Yüz düþer babada. Bulutlar daðýlýr havada. Elleri yumruk olur. Hiddetle ardý ardýna solur. Gözler, gülmez olur… Moraller iyice bozulur… Baba, çareyi susmakta bulur
     Kýzdýr Dünyaya gelen… Oysa gelmesi bir türlü istenmeyen… Umut, bir sonraki doðuma kalýr… Baba, arkasýný döner, sessizce kahveye gider…
     Sevinmez gelen yavruya, için için aðlar… Yüreðini kýzgýn þiþlerle daðlar… Masum çocuðu, daha o zamandan aþaðýlar…
      Kadýn olmak zordur…
     Bütün yük onun üzerinedir ailede… Yemeði yapar, çamaþýrý yýkar, hayvanlarý yemler, saðar…
     Bütün gün düþünür kadýn, “Bugün yemekte ne yapsam?” “Sofra serildiðinde akþam, eþimin beðenisine sunsam…” Hazýrlanýr yemek, kurulur sofra emek emek… Bey, yemek seçer. Beðenmediði yemeði görünce tabaklar kadýnýn kafasýndan geçer… Yetmez, tekme tokat giriþir eþi… “Sevmediðim yemeði getirme önüme, dayak delisi eder gönderirim seni ölüme”
Oysa bir þey getirmez eve… Çalýþmaz, bütün gün yatar deve… Kadýn yoktan var eder, bir hamur, bir soðandan neler neler eder … Aile fertleri aç geçirmesin diye geceyi hazýrlayývermiþtir nevaleyi…
Kadýn olmak zordur …
Tarlaya gider kadýn, ot vurur… Hayvanlara yem keser… Sýrtlar, eve taþýr… Kýþ gelmeden odunlarý hazýrlar, kýþlýk yiyecekleri, elbiseleri hazýrlar… Okula gönderilmemiþtir zamanýnda “Kýz kýzmýsý da okur muymuþ?”… Hadi ordan sen de…
Geçtik, köy hayatýndan… Þehirde de aynýdýr kadýn…
Çalýþýr iþe gider… Ya bir dükkanda tezgahtar, ya bir fabrikada iþçi, ya da bir el kapýsýnda gündelikçidir… Aldýðý üç beþ kuruþtur, sevinir buna “þükür” der… Çoðu kez kocasý alýp raký parasý eder… Bazen de kumarda heba olur kadýnýn bu yüce emeði… Yetmez… Bitmez… Dayak yer kocasýndan… “Bir de parayý az getiriyorsun utanmadan?”
Kadýn olmak zordur…
Üniversite bitirse de kadýn bütün sorumluluk onundur. Evin yükü altýnda ezilir. Her gün ütüsünü yapar, evini temizler, çocuklarýn eðitimiyle yakýndan ilgilenir… Bir þey eksik etmek istemez evin içinde, çünkü evin direðidir…
Mutlu bir yaþam, huzur dolu bir yuva ister... Ailesine baðlýdýr. Eþini sayar. Kendini onlara adar…
Özgür deðildir istese de…
Gece dýþarý çýkamaz tek baþýna, gezemez, tozamaz istese de… Dilediði gibi yaþayamaz kýrk yaþýna gelse de… Söz olur, göz olur, dedikodu olur, vuruverirler damgayý, bakmaz kimse gözyaþýna istemese de…
     Kadýn olmak zordur…
     Þiddet hep onadýr… Kem gözler döner bakar, kötü düþünceler bin bir beyinden geçer, sapýkça fikirler ürer… Bu da yetmez cinayete kurban gider…
     Bir sapýk, bir cani, her türlü emellerini uygular üzerinde, çünkü hayvandýr bir yaný… Yine de tatmin olmaz, onlarca defa býçak darbesiyle yok eder, bitirir caný…
     Kadýn olmak zordur…
     O erkek deðil midir her zaman karýsýna “Dikkatli ol, kendini koru” diyen… Övünerek namus timsali kesilen… Sonra býrakýp onu giden…
     Kime karþý koruyacak kadýn nefsini, yine bir erkek deðil miydi periþan eden kendini…
     Nerede görülmüþ bir kadýnýn bir kadýna bir zarar verdiði, yetmez miydi artýk kadýnlarýn bu erkeklerden çektiði…
     Þiddet, þiddet, þiddet ve cinayetlere devam…
     Kadýn olmak zordur vesselam…