Kelimeleri duymuyor şiirler,
Kendi içinde kendine küskün kalan geceler,
Anlamıyor aşkı,aşkın dışındaki yürekler,
Gülmüyor yüzler,
Ve sancısını hissederek sevdanın,
Ne varsa anlaşılmıyor işte gerçekler,

Sen hayat de dostum,yaşamak yazgısı alnında,
Avuçlarında unutulur elbet birgün yalnızlığın,
Tutunduğun bir yer,tutunamadığın kendi yüreğin,
Bağır,bağır çıktığı yere kadar varsa eğer avazın,
Bağır ki dostum,aydınlansın seninde karanlığın,
Düş yollarında kaybolan her şiirin içine,
Düşte gör dostum aşk'ı,
Aşk'la aldatmasın sonra seni,
Şehrin kaldırımlarında her karşılaştığın,

Ne anlarsın sen yağmurdan,rüzgardan,
Ne anlarsın yalınayak çamurda kalmaktan,
Aşk'ı aşk gibi yaşamamış olandan,
Ne kalır yanına şairi baltalamaktan,
Kalan zamandır sana benim uykularımdan,
Ben giderim,sen kalırsın,
Sen benim gibi,kendinle bile yaşayamazsın,

Bu şiirdir,belkide hiç birşeydir,
Şair diye şiirin içinde kendini arayana,
Gördüm ki ey dost,
Kelimelerdir ihtilale doymayan duygularına,üzüldüm ne çare,
Ben yazayımda,sen yine koştur dört bir yana,
Kendi içinde yarışana,kendini bile tanımayana,
Çok bile gelecek düşlerin kendinde,kendini bulamayana,
Kendisi gibi yaşamayana,sana,

Çaldın olmadı,çırptın olmadı,
Çarpan tablosu gibi,
Okuyanın bile bulunmadı,
Sor bakalım,kelimeler seni tanıdımı,
Öpüpte kendi yüreğinde bir kez olsun taşıdımı,
Bak bakalım görünmediğin aynalarda,
Boyun bir arpa boyu kadar uzadımı,
Koştur bakalım ey dost,koştur dört nala,
Koşmak sana,hiç yaradımı,

Bana sorma,
Ben asla olamam ki sen,
Sen bir yel değirmeni,
Ben bir ırmak,
Nasıl olsa yaşayıp gideriz,
Sen dönüp durarak,ben akarak,
Hep unutularak....