Ilýk bir sonbahar gününde gökyüzünde uçan beyaz güvercinlere inat yükselen binalarýn, huysuz ve inatçý gölgelerinin arasýndan süzülerek bir evin þeffaf camýna tutunup etrafý seyretmeye koyulmuþtu.

Dünyadaki her þeyin deðiþtiði gibi onunda hayatýndaki birçok þey tanýnmayacak haldeydi. Ne eskisi gibi heybetli dallar ne de o dallara konan misafirler vardý. Þimdi var olan tek þey onlara sürekli içirilen acý þuruplar sayesinde baþkalaþýma uðrayan akrabalarýydý. Onun annesi, çok yaþlý olduðu ve saray soyundan geldiði için ilaç içmiyordu. Tabi buda ona Allah tarafýndan verilmiþ müstesna bir hediyeydi.

Derken ellerinin titrediðini ve yavaþ yavaþ kaydýðýný fark etti. Ýlk olarak vitaminsizlikten baþý dönüyor zannettiyse de sonralarý hastalýklý ciðerlerinden kapkara dumanlar saçarak ilerleyen, üzerine oturan binlerce insanýn aðýrlýðýyla beli bükülmüþ ve çektiði acýlar yüzünden beti benzi atmýþ yaþlý arabayý gördü. Arabanýn hýrýltýlý sesi can çekiþen insanýnkinden farksýzdý. Tekerlekler çekingen, kararsýz, her manevradan sonra nereye gideceðini kestiremeden dönüp duruyordu. Kim bilir belki de bu yollara alýþýk deðildi.

Bizim küçük maceracý, kötü kalpli fýrtýnanýn ihtiþamlý aþk maceralarýna öyle inanmýþtý ki ölümü pahasýna aþký bulmak için yollara düþmeye razý oldu. Bütün bitkilerin ölüm uykusuna yatmaya hazýrlandýðý sonbahar aylarýnda annesinin zayýf, ince ve yorgun ellerini býrakarak “herkes alemine” yolculuða çýktý. Sabaha kadar rüzgar denen illetle bütün þehri dolaþtýlar. Ta ki sabah olupta güneþ doðana, güneþ doðupta rüzgar bizimkini terk edinceye kadar. O saatten sonra yapacaðý tek þey keþkelerin karanlýk dehlizlerinde hayatýnýn son bulmasýný beklemekten ibaretti.

Onu en çok üzen þey ise ölümü bile göze aldýðý aþk hakikatini yaþamadan yok olma ihtimaliydi.

Annesinden ayrýlýþýnýn ikinci gününde dinlenmek için tutunduðu bu þeffaf cam belki de onun vitaminsizlikten sararmýþ ve yorgun düþmüþ bedeninin ruhundan ayrýlacaðý yer olacaktý. O bütün bunlarý düþünüp gözyaþlarýný yaðan yaðmura karýþtýrdýðý sýrada yaþlý arabadan el ele inen iki gencin doyumsuz aþk lezzetine þahit oldu. Ýki genç, arabadan indikten sonra onlarýn birbirlerine karþý olan sevgisine saygý duruþunda bulunan vasýtanýn önünden geçerken öteki þeritten hýzla gelen felek tokadýnýn onlarý ezip geçeceðini nereden bilebilirlerdi.

Ortalýk bir anda savaþ meydanýna dönmüþtü. Etrafa toplanmýþ insanlarýn gözyaþlarý eþliðinde akan kanlar, ayrýlma fýrsatý bulamadýðý için ezilerek birbirine geçmiþ farklý parmaklarýn arasýndan süzülüp gidiyordu. Bütün bu hengâmenin üstüne, gelen ambulansýn ölüm sessizliði sinmiþ sirenleri de eklenince akýl hediyesini almýþ bütün yaratýlmýþlarýn vücutlarýnda dolaþan düþünceler tek bir odak noktasýnda toplanýyor ve dualarda buluþuyordu.
Bizim küçük maceracý en çok üzüldüðü þeyin siluetini karþýsýnda görünce gerçek aþkýn, kötü kalpli fýrtýnanýn ihtiþamlý masallarýndan ibaret olmadýðýný anladý.

Mademki bu son saatleriydi ve mademki ölmeyi göze aldýðý o duygunun þahitliðini üstlenmiþti. O zaman son nefesini pervane gibi döne döne vermeye layýktý. Ciðerlerinde kalan sýnýrlý sayýdaki havayý kullanarak kendini, onlarýn cennet kokan aþk denizinin engin kollarýna býrakýverdi. Artýk o, aradýðý þeyi tam manasýyla bulamasa da sonsuzluk kervanýna katýlmaya hak kazanmýþ bir derviþti…
SENANUR BUDAK