Sorun sen de değil bende. Çünkü senin kocaman yüreğinin içinden geçerken ben, hep bir şüpheler içindeyim. Şüphe! Elmanın içine giren ufacık bir kurtçuk gibi, içimi kemirir durur. Kalbimdekileri dışarıya çıkarmamak için, dilime kilit vurur. Gözlerim bakışlarımdan süzülmesin diye perde olur. Şüphe… Ufacık bir ekmek kırıntısı gibidir. Parmağını ıslatıp diline alırsın, o süzüle süzüle içine kayarken, sen artık sen değilsindir. Elini şakağına dayar, dakikalarca konuşan sana bakarım, garip garip. Sanki iki kelimenden biri yalan. Bir mimiğinden beklerim seni yakalamayı, ya da bir el hareketinden. Ustaca gizler kendini şüphe, susar ve sadece “acaba” larla, “gerçekten mi?” lerle soru kiplerine boğar. Sen karşımda kendince gerçekleri anlatırken, benim içime bir şüphe düşmüştür bir kere.
O yüzden sorun sende değil, bende. Çünkü senin yaşadığın kafaya göre değilim ben. Güvensizlik girdi mi bir kere bu bünyeye, karşımda Rus ruleti oynasan nafile! Kırılır bir kere o büyülü duvar. Sözlerinin hiçbir hükmü kalmaz. Sevgiden de medet umamazsın. Çünkü sevgi güvenden alır gücünü. Güvensiz bir bedene laf geçiremezsin, şüphelerle donatır tüm haleti ruhiyesini. İnsan ne kadar bağlanırsa bağlansın, hep bir pamuk ipliğiyle bağlıdır aslında. Koptu kopacaktır gönül bağı. Sonuçta hassastır sevgi, korunaksızdır, sadece güvenmek ister. Ruhumun ruhuna sırtını dayamasını bekler. Öyle tatlı sözlere kanmaz, bir gülüşe aldanmaz. Büyük kırılır, kocaman kırılır, onarılmaz kırılır.
Âşık insan, ilk acıyı güveni sarsılınca yaşar. Güvenin olmadığı zaman başına üşüşen şüphe de canına iğneler batırır. İşte bu ikili bitirir aşkın nefesini. Ama öldürmez, sadece süründürür.
Yavaş yavaş tükenirsin ve bir mum gibi bitersin.