...


Zifiri karanlık bir sokağa girmişti. Ne bir sokak lambası nede ışığı yanan tek bir ev vardı. Ayak seslerinden başka bir ses de duyulmuyordu. Ürkütücü bir sessizlik ve karanlık vardı. Nerden geldiğini veya nereye gideceğini bilmiyordu. Biraz tedirgin olmuştu fakat bu tedirginlik gizliden gizliye haz veriyordu sanki ona. Bir yandan bir an önce buradan kurtulmak bir yandan da kaybolup bir daha bulunamamak istiyordu. Gerçek anlamda kaybolduğunu hissettiğinde ise biraz korkmuştu. Sanki mezarlıkta yürüyormuş da her adımında mezar taşı olmayan, mezarı kaybolmuş ölülerin çığlıklarını duyuyordu. İçi ürpermiş, kalp atışları sıklaşmıştı. Her adımda daha çok korkuyor korktukça adımları hızlanıyordu. Nihayet koşarcasına aydınlık bir yer ve insan yüzü aramaya başlamıştı. Sonunda bir-iki insan görebilmişti. İçindeki korku biraz hafiflemiş, koşmayı bırakmış ağır ağır ruhu gece karanlığından daha da karanlık insanların arasından yürüyordu. Samimiyetsizliğini, yapmacık bir gülümsemenin arkasına gizleyen insanların arasından onlara çarpa çarpa. Kendisine, çıkarları doğrultusunda her şeyi yapabilme yetkisi veren insanların ve her fırsatta ahlak dersi vermeye çalışan ahlaksızların yanından geçip gitmişti odasına. Asıl korkması gerekenlerin ölüler değil de yaşayan insanlar olduğunu anladığında ise çoktan yatağa uzanmıştı. Sokak lambasının ışığı az da olsa odayı aydınlatmaya yetiyordu. Bu uhrevi bir hal katmıştı ortama. Üç beş sineğin ve sokak lambasının yanarken çıkardığı sesten başka bir ses de yoktu. Sırtüstü yatmış ve her gece yaptığı gibi tavandaki çatlakların nerden başlayıp nerde bittiğini çözmeye çalışıyordu. O kadar uğraşmasına rağmen bir türlü bulamamıştı başını ve sonunu. Bu durum onu her zaman sinirlendirmeye yetiyordu. Her zaman büyük bir kararlılıkla başlayıp sonuna gelemeden karıştırıyordu hangi uçtan başladığını ve hangi uca gideceğini bazen evde olmadığı zamanlarda bile çatlakları düşünüp sinirlenebiliyordu. Belki de onu en iyi anlatan şey buydu hayatta. O da nerden geldiğini ve nereye gideceğini bilmiyordu. Dünyaya sadece acı çekmeye geldiğine ve bunun sonucunda öbür dünyada mükâfatlandırılacağını inanıyordu ya da inanmak istiyordu. Çünkü elinden bir şey gelmiyordu inanmaktan başka. Zaten biz insanlar inanmadan yapamayız. Bir şeylere inanma gereksinimi duyarız hep genellikle de bizde ne çoksa ona inanırız. Kimimiz paraya inanır kimimiz aşka kimimiz acıya... Çatlaklara bakıp sinirlendiğinde yatağından birden kalkar bir bardak su içip gökyüzüne bakardı. Bazen o kadar uzun ve derin bakardı ki sabahın olduğunu bile fark etmezdi. Bazen ise hemen bakıp yatardı. Bu gece de her geceki ritüelleri yapmış hava yağmurlu olduğu için de yatmıştı hemen. Tavanı seyretmeyi kesip gözlerini kapatmıştı uyumak için. Fakat ruhu bu denli acıyla dolmuş insanlar gibi biraz zor oluyordu onun da uyuması. Gözlerini kapattığında mazi aklına geliyordu. Mazide yaşıyor, maziye özlem duyuyor, maziden hala bir mucize bekliyordu bütün çaresiz insanlar gibi. Ne zaman ayağa kalkıp ileriye doğru bir adım atsa mazi denen anılar yığını ayaklarından aşağı doğru çekiyordu onu. Çok uğraşmıştı geçmişi bütünüyle unutmak için ama başaramamıştı. Her şeye yeniden başlamak istiyordu her biten şey sonrası ama olmuyordu. Geçmişindeki geçmeyenler peşini bırakmıyordu ne yaparsa yapsın. O da buna alışmaya, ona karşı koymak yerine onunla yaşamayı öğrenmeye çalışıyordu fakat bu hiçte kolay değildi, kolay olmayacaktı. Yok saymak yerine saygı duymak gerek çünkü maziye.

...