Ýnsan yorgunluðu fena, tüm gücünü alýr götürür. Öyle böyle deðil, kendine tahammülün kalmaz, oracýkta kývrýlýp son nefesini bekleyesin gelir. Bedenin teslim olur benliðini ele geçiren aðýr melankoliye, ruhun ömründen koparýlmýþ bir zaman parçasýnýn içinde hapsolur. Düþünceler, ucunu bulamadýðýn iplik çilesi gibi, çözmeye çalýþtýkça düðüm düðüm olur. Bundan böyle gözlerini yumup, kulaklarýný týkayýp yaþamak için kendine söz verirsin. Olmaz. Hayat izin vermez. Vicdanýn susmaz. O tüketen yorgunluk göðüsünün tam ortasýna ince uçlu bir hançer gibi saplanýr. Kimse bilmez, bu sadece senin kýyametin.
Yaþýyor, nefes alýyor, günlük rutinindesin. Bakýyor, duyuyor, konuþuyorsun. Aslýnda yoksun, süresini kestiremediðin bir ara modunda beklemedesin. Ne geriye ne de ileriye sarabiliyorsun. Bir yanýna kal gelmiþ, farkýndasýn ve farkýnda olmamýþ gibi davranmakta, inkar içindesin. Oysa tektir senin gerçeðin.
Uykuya dalmak üzereyken huzuru ne kadar özlediðini hayal meyal anlýyorsun ve bu his her gece tekrar eder. Yastýðýn yumuþaklýðý, çarþaflarýn serinliði hayattan bezginliðini her defasýnda unutturur, sabaha kadar. Yüzleþmek istemediðin gerçekler bir daha ertelenir, sonra bir daha, bir daha...
Bazý anlar olur, kendini motive edesin gelir: "hadi, býrak düþünmeyi, sadece eðlenmeye bak, yüzeysel ol" filan gibi. "Kahvaltýnýn tadýný çýkar, alýþveriþe çýk, þarký söyle, aman bana ne, vurdumduymaz ol" , der içindeki ses lakin yabancýdýr, ciddiye alýnmaz.
Hayat ve insana dair olanlara ne kadar gözünü kapatsan, düþünceleri ne kadar sustursan, onlar orada, aklýnda. Görmezden geldiðin yapmacýk davranýþlar, kokuþmuþ yaþanmýþlýklar, rahatsýz edici sahte dostluklar maskesiz, perdesiz hep orada, aklýnda.
Hayatýn herkes için bir armaðan deðil, bir fýrsat olarak algýlandýðý kahrolasý gerçeðin çok farkýndaysan yaþamak hiç kolay deðil. Hangi "...izm" ile açýklanýrsa açýklansýn yeterli ve gerekli deðil. Çünkü bunlarýn hepsinin sorumlusudur insan.

eylül