Cafer Aga'nýn ayak sesleri. Yanýma geldi. Konuþmaya baþladý:
     -Yesene be o(ð)lum Kalo! Yemezsen nasýl ayaða kalkacaksýn? Su da et de olduðu gibi durur önünde. Ye de toparla kendini. Dedi.
     Cafer Aga'nýn konuþmasýnýn tamamýný anlamýþtým. Hayret ettim, ama bundan sonra insanlarýn hepsinin konuþmalarýný anlayabilecektim. Kafama aldýðým darbenin bir sonucuydu bu. Doðrusu o kadar acýya deðerdi.
     Bahçe duvarýnýn arkasýndan bir ses:
     -Cafer Aga, cýgaran var mý be? Veresin bi tanecik.
     -Var, gel al. Ama kimseciklere söyleme. Yoksam dolar hepiciði buraya.
     -Tamam be agam. Sa(ð) olasýn...
     Cafer Aga'nýn neden böyle konuþtuðunu daha sonraki günler anlayacaktým. Çünkü bir keresinde sigara isteyen birine vermiþti de; on dakika içinde bütün mahalle sigara istemek için kuyruða girmiþti. Zaten sigara isteyen oldu mu Cafer Aga, genellikle “Cigaram yok ki vereyim, sende varsa bana ver de tüttüreyim.” derdi ve sigaralarýný gizli gizli içerdi.
     Cafer Aga, gençliðinde çok iyi klarnet ve darbuka çalan bir sanatçýymýþ. Düðünden düðüne, davetten davete dolaþýrmýþ. Tabii tek baþýna deðil; diðer müzik ekibi arkadaþlarýyla. Bu sanatçýlarýn bir de düðünleri, davetleri ayarlayan organizatörleri varmýþ: Davulcu Þükrü. Bu adamýn evinin duvarýnda yaðlý boya ile yazýlmýþ þöyle bir reklam varmýþ: Davulcu Þükrü. 7/24 açýk. Davet ve düünlere gidilir... En altta da ev telefon numarasý yer alýyormuþ. O yýllarda PTT'den bir telefona sahip olabilmek çok zormuþ. Davulcu Þükrü nasýl yaptýysa bir telefon ele geçirmiþ. 15-20 sene sonra cep telefonlarý çýkmýþ, Davulcu Þükrü hemen bir tane almýþ ve numarasýný ev telefonunkinin altýna eklemiþ.
(Devam edecek...)