Lütfen Artýk Anýz Yakmayalým!

Hafta sonu Gerger’e doðru yol alýyorum. Öðretmen olan kýzýmýn görev yerini görmeye gidiyoruz. Narinceyi geçiyoruz. Ýlk virajý dönüyoruz. Her tarafý dumanlar kaplamýþ. Gökyüzü tamamen kararmýþ. Tarla sahibi, buðday hasatýnýn yapýldýðý yeri yakmýþ. Etrafta kimsecikler yok; ateþ kýsmen sönmüþ gibi görünse de halen içten içe devam eden yerler mevcut.
Baþ belasý olan anýz yangýnýyla arazi simsiyah olmuþ. Toprak, otlar, içinde canlý cansýz ne varsa, her þey simsiyah. Börtü, böcek, tarla kuþlarý yuvalarýndan eser yok. Aslýnda canlý denen bir þey yok. Araziden elektrik, telefon direkleri de yangýn tehlikesiyle karþý karþýya.
Ýlerlememiz esnasýnda, elektrik ve telefonun direklerden birinin yanýnda dörtlülerini yakýp bekleyen bir araç görüyoruz. Direðin dibinde elinde bidonla su döken bir adam var. Etkilenip duruyor ve iniyoruz. Adamýn yanýna gidip selam veriyoruz. “Amca hayýrdýr?” dediðimizde, “Bu iþin hayrý, mayýrý kalmamýþ. Ya bunlar nasýl insanlar, hem araziyi-anýz yakýyorlar, hem de çevrede ki yerleþim alanlarýný elektriksiz ve telefonsuz býrakacaklar. Baksanýza aðaçtan direk, dibinden tutuþup, yanmak üzere...” diyerek hayýflanýyor ve memnuniyetsizlik ifadesi olan haklý tavrýný ortaya koyuyordu.
Gerçekten de direk yanýyordu. Belki yaþlý amca durmayýp ve suyla söndürmemiþ olsaydý, direk tamamen yanacak, tellerin kopmasý sonucu elektrik ve su kesilecekti. Belki de birçok köy, mezra ve Gerger ilçesi karanlýkta kalacak ve iletiþimi kopacaktý.
Göstermiþ olduðu hassasiyetten ve sergilediði tavrýndan dolayý amcamýza onlarca kez teþekkür ettik. Gerçekten amcamýzýn bu hareketini gösterecek ender insanlar vardýr. Hele yolda giderken arabaný durduracaksýn, yanmakta olan direði söndüreceksin. Gerçekten zamane insanlarý yapmýyor. Gaza basýp gidiyor, dumandan etkilenmesin diye.
Her zaman söylüyoruz. Anýz yakmayýn diye. Anýz yakmakla sadece toprak kavrulmuyor tarlada kuþ, börtü-böcek gibi ne varsa hepsinin sonu oluyor ve soyu tükeniyor. Ne yazýk ki, insanlar pek de buna aldýrýþ etmiyor, tarlasýnýn temizlenmesine uðruna, bütün canlý-cansýzlarýn yok olmasýna sebep oluyorlar.
Geçen günlerde bir arkadaþýmýz anlatýyordu.
“Anýzlarý yaktýktan sonra tarla içerisinde gezerken, yanan bir cismin olduðunu fark ettim ve yaklaþtým. Yanan cismin kuþ olduðunu ve tamamen yandýðýný gördüm. Vicdan azabý yaþarken, bir yandan da “acaba bu kuþ neden yangýndan kaçamamýþ” diye düþündüm. Ayaðýmla kuþu itekleyince, baþýmdan kaynar sular döküldü, kuþun altýnda 3 tane yavrusunun olduðunu gördüm. Kuþ, yangýndan yavrularýný korumak için kaçmamýþ ve kendini feda etmiþti. Allah’tan beni affetmesi için dua ediyorum.” diyordu.
Ne kadar da haklýydý. Þimdi, bu canlýlara yazýk deðil mi?
Demek ki kolluk kuvvetlerinin ve devlet kurumlarýnýn, yetkililerin, görevlilerin ve uzmanlarýn uyarmalarý yetmiyor.
Yeter artýk, anýzlarý yakmayalým. Yakacaksak da, tüm araziyi kolaçan ettikten ve emin olduktan sonra, sýnýrlý yakalým.
Artýk anýz yakmalarýn bir cezai müeyyidesi olmalý, Olmalý ki caydýrýcý olabilsin.
Bu konuda herkes üzerine düþeni yerine getirmeli, Týpký yaþlý amcamýzýn insanlarýn karanlýktan kurtardýðý ve iletiþimi kesilmesine engel olmasý gibi. Gerekli bilinç ve kültürün alýnmasý, verilmesi gerekir.
Yeter artýk, lütfen artýk anýz yakmayalým!

Kerim BAYDAK
kbaydak61-artan@hotmail.com