Aradan bir aydan fazla belki de iki ay zaman geçti, seri katil neredeyse unutuldu. Doðrusu, yeni cinayet haberlerleri duyulmayýnca kimse de eski haberleri eþelemek istemiyordu. Güvenlik güçleri de rahatlamýþtý, çünkü günlerce teyakkuz durumunda beklemiþler, adli týp ile karakollar arasýnda mekik dokumuþlardý. Defalarca toplantý yapýlmýþ, ihtimaller deðerlendirilmiþ fakat bir sonuca ulaþýlamamýþtý.

Kenan Baba'nýn telefonla konuþtuðu kiþi ya Tüccar'dý ya da Hoca. Sözlerinden anlamýþtým:

-Adam bir aylýðýna gidiyorum, dedi. Ýki ay sonra döndü. Tabii sevindim geç de olsa döndüðüne. Kutlayalým... Ýyi düþünmüþsün, ona bir hoþ geldin partisi hazýrlayalým. Nerede mi? Tabii burada, nerede olacak? Sizin evlerde olmaz, boþuna ýsrar etme! Ben kararýmý verdim, toplantý burada olacak, sen onlara duyur. Cumartesi gecesi uygun mu? Gece dedim diye karanlýða kalmayýn, daha erken gelin. Sana da... Hoþça kal.

Dönenin kim olduðu belli. O zalimin buraya geleceðini öðrenmek moralimi bozdu. Cumartesi dendiðine göre daha üç gün var demektir. Canýmýn sýkýntýsýný gidermek için dýþarýya çýktým, ormanýn içine girdim. Kuþ seslerini dinleye dinleye yavaþ adýmlarla dolaþtým. Biraz sonra þahit olduðum bir görüntü durmama yol açtý: Yeþil çimenler üzerinde bir çift seviþiyordu. Bazen erkek bazen de kadýn üstteydi. Ne olduðunu anlamadýðým sesler de çýkarýyorlardý. Önce beni fark etmediler, sonra ilk önce kadýn gördü, erkeðe iþaret etti. O da:

-Hoþtt, hoþtt defol git! Sen de mi röntgenci oldun? Seni utanmaz seni... Deyip yerinden kalkmaya niyetlenince oradan kaçtým. “Utanmaz” sözcüðüne kafayý taktým: Ben gözetlediðim için utanmaz oluyordum, yaptýðým ayýptý; ya onlarýn ki?

Ormandan çýkýp sahile doðru yürüdüm. Az ilerimde iki köpek vardý: biri erkek biri diþi. Diþi olaný tanýdým, beni köpek dövüþçülerine satan namert, soysuz, rezil kancýk! Ýntikamýmý alacaktým, aniden ataða geçtim, hata ettim; çünkü hemen fark etti. Oysa sessizce yaklaþmam gerekirdi. Beni görünce þaþýrdý, belki de benim çoktan öldürüldüðümü sanýyordu, þaþkýnlýðý o yüzdendir. Kaçmaya baþladý, peþinden çok koþtum, yakalayamadým, rüzgâr gibiydi... Ama bir gün... Evet, bir gün onu mutlaka elime geçireceðim ve çektiðim acýlarýn hesabýný soracaðým!

Cumartesi çabuk geldi. Terasta kadehler tokuþturulmaya baþlandý, herkes neþeliydi, kahkahalar birbiri ardýna atýlýyordu. Doktor'un:

-Seri katilden ne haber? Diye sormasý neþeli ortamý sonlandýrdý. Kenan Baba:

-Uzun süredir hiç haber yok. Belki alýp baþýný buralardan gitmiþtir. Gittiyse herkes rahatlar, ya tekrar dönerse ne olur? Orasýný düþünmek bile istemem. Birçok insanýn canýný yanmasý ne kadar kötü bir þey.

-Zannetmem. Bunlar alýþýk olduklarý muhitleri kolay kolay terk etmezler. Çünkü oralarý her açýdan avuçlarýnýn içi gibi bilirken, neden yabancý bir yere gitsinler? Giderlerse zaten sonlarýný da hazýrlamýþ olurlar. Dönerse de bu bir facia gibi algýlanmamalý; hayat bu. Hayatýn içinde yaþamak nasýl varsa acý olaylar ve ölüm de öyle var.

-Uzun süre ses çýkmayýnca ilk aklýma gelen ihtimal bu olmuþtu. Bu konuda ben senin kadar toleranslý deðilim; insanlarýn sebepsiz yere hayatlarýnýn sonlandýrýlmasýna hiç tahammülüm yok.

-Burada sýkýþmýþ olduðu için ortalýkta görünmeyerek kendini unutturmak istiyor olabilir. Yakýnda haberini duyarýz, verdiði ara biraz fazla bile olmuþ.

-Umarým sen yanýlýrsýn da baþka insanlarýn da caný yanmaz Doktor .

(Devam edecek...)