Hava kararýncaya kadar dýþarýda dolaþtým, sonra yuvama girip yattým. Kenan Baba:
     -Badi arkadaþým, neredesin kaç saattir? Çabuk buraya gel! Diye birkaç kere seslendi. Aþaðýdaki çek-yat üzerine uzanýp, yattýðý yerden beni çaðýrdýðýný tahmin ediyordum. Dýþarý çýkýp beni aramak aklýna gelmiyordu. Zaten bugün onu dýþarýda hiç görmemiþtim. Ben, bu sesleniþlere cevap vermedim.
     Gecenin geç bir saatinde:
     -Badi arkadaþým! Ben ölüyorum, sen ortalýkta yoksun! Diye baðýrýnca, önemli bir þeyler olduðunu anladým ve yuvamdan çýkýp koþarak yanýna gittim. Yanýlmamýþým, çek-yatýn üzerine uzanmýþtý. Yüzüne baktým, o da bana baktý. Ýyi görünmüyordu. Yüzünde yer yer morluklar vardý, gözlerinin feri kaçmýþtý. Yanýna iyice yaklaþtým, göðsüne baþýmý koydum, okþadý. Neden dýþarý çýkýp beni aramadýðýný anlamýþtým; hastaydý, hiç hali yoktu.
     -Dur, çevir þu baþýný bakayým! Gene ne yaramazlýk yaptýn? Yüzüne ne oldu böyle? Dedi. Beni azarlayacaðýný umdum, ancak vakti olmadý. Tam o sýrada dýþarýdan bir otomobil sesi duyuldu.
     -Tüccar gelmiþtir. Arkadaþým, ben birkaç günlüðüne yokum, sana Tüccar göz kulak olacak, dedi.
     Tüccar içeri girince yattýðý yerden kalkmaya çalýþtý, kalkamadý. Tüccar:
     -Geçmiþ olsun baba! Ambulans çaðýrdým, biraz gecikti, ama az sonra gelir, nasýl oldun? dedi.
     -Sað ol. Ýyi deðilim. Ben yokken Badi ile ilgilen, arada gelip yiyecek ve su ver bi zahmet. Þunlarý da al; evin ve arabanýn anahtarlarý...
     -Sen Badi'yi merak etme. Tedavini ol, baþka bir þey düþünme.
     Anladým ki Kenan Baba çok ciddi bir þekilde hastalanmýþ, öyle ki ambulans ile hastaneye götürülecek. Bu hasta haliyle bile benimle ilgilenecek birini düþünmüþ ve Tüccar'da karar kýlmýþ. Hasta olduðuna göre, hastalýðýnýn tedavisi konusunda Doktor'un daha fazla faydasý dokunmaz mýydý? Ama nedense onu aramamýþtý.
     Ambulansýn sirenini duyunca Tüccar bahçe kapýsýný açtý, iki görevli sedyeyi indirdiler, Kenan Baba'yý üzerine koyup ambulansýn içine götürdüler.
     Kenan Baba, gidecek ve beni burada býrakacaktý, halbuki ben hiç de kalmak niyetinde deðildim. Ne mi yapacaktým? Ben de onunla beraber hastaneye gidecektim. Görevliler ambulansýn arka kapýsýný kapatacaðý sýrada kendimi içeri attým. Herkes þaþýrdý. Kenan Baba'nýn baþucunda yüzüm kapýya dönük, sýrtým kabarýk beklemeye baþladým. Görevlilerden biri:
     -Ýn oradan aþaðýya bakayým, deyince ona hýrladým. Diðeri ambulansýn içine girmeye çalýþýnca diþlerimi gösterip üzerine doðru yürüdüm. Korkup geri çekildi. Kenan Baba'ya:
     -Köpek galiba sizin. Bir þeyler yapýn da aþaðýya insin. Ambulansýn içinde onu götürebilmemiz kesinlikle mümkü deðil, dedi. Kenan Baba:
     -Badi arkadaþým, lütfen in aþaðýya. Zaten ben birkaç gün sonra döneceðim, dedi. Ýnmedim, aksine ona daha fazla sokuldum.
     -Görüyorsunuz, inmiyor iþte. Bir defalýk kural dýþýna çýksanýz ne olacak? Hastane giriþinde açýn kapýyý, o kendiliðinden iner. Kimse de görmemiþ olur.
     Tüccar olanlarý izliyordu. O da konuþmalara katýlmak zorunda kaldý:
     -Bakýn, bu köpeðin uysal görünmesine aldanmamalý. Böyle durumlarda çok saldýganlaþabilir ve etrafýna zarar verebilir. Sahibine çok sadýktýr, ona bir kötülük yapýlacaðý endiþesiyle savunmaya geçer.
     Tüccar'ýn bu konuþmasýna raðmen iki görevli de beni indirmek için bir kere daha þanslarýný denediler, öncekinden daha sert tepki görünce çaresiz kapýyý kapatýp hareket ettiler. Yol boyunca Kenan Baba beni okþadý, öptü, hastaneye kadar birbirimize sarýlý gittik.
     Hastane kapýsýna gelince durduk ve ben hemen aþaðýya atladým. Kenan Baba:
     -Gördünüz mü, dediðim oldu ve Badi ambulanstan indi, dedi.
     Hastanenin bahçesine girmek hiç de zor olmadý. O saatte ortalýk tenhaydý, bir-iki kiþi vardý etrafta. Güvenlik elemaný da kulubesinin içindeydi; uyumuyordu ama dalmýþ gitmiþti. Sabahý, bulduðum bir merdiven altýnda bekleyecektim.
(Devam edecek...)