Ertesi gün, Kenan Baba'nýn arkadaþlarý Hoca, Tüccar ve Doktor ziyaretine geldiler. Ben onlarý uzaktan gördüm, ama onlar beni görmediler. Ýki saat sonra çýktýklarýnda ise etrafta bir þeyler arýyor gibiydiler. Bir ara Tüccar'ýn “Badi, Badi” diye baðýrdýðýný da duyunca yanlarýna gittim. Hoca:
     -Badi, sen de bizimle geliyorsun. Bu babanýn isteðidir. “Birkaç gün sonra taburcu olacaðým, Badi'yi eve götürün” dedi.
     Tüccar:
     -Peþimizden gel Badi, araba az ileride.
     Benim yerimden kýpýrdamadýðýmý görünce tekrar birçok laf ettiler. Onca çaba boþunaydý, dönmeyecektim Kenan Baba olmadan. Doktor bile o kadar ýsrar etti ki dönmem için. Deðiþiyor mu diye sormuyorum, çünkü zannetmem. Bir kere deðiþecek diye kandým, ikincisine hayýr.
     Zorla götürmekten baþka çareleri kalmamýþtý, üçü birden beni yakalamak için hamle yaptýlar. Bu da boþunaydý, çünkü niyetlerini anlayýp oradan kaçtým. Arkamdan baðýrýp durdular.
     Kenan Baba'nýn hastaneye yatýþýnýn on ikinci günü. Yaðmur atýþtýrýyor, ýslanmamak için merdiven altýna girdim. Bir-iki metre ötemden küçücük bir derecik akýyor, yaðmur þiddetini artýrýnca derecik geniþliyor. Benim olduðum yere kadar su çýkar mý diye endiþeleniyorum. Çýkmýyor, çünkü biraz sonra yaðmur diniyor. Sonra da çatýdan düþen su damlalarýnýn oluþturduðu sesi dinliyorum. Þap, þýp, þap, þap... Ve dinlerken uyumuþum. Hastabakýcýnýn haykýrýþýný duyunca uyandým, sýðýndýðým yerden çýktým, yaðmur dinmiþti. Neden bu kadar yüksek sesle baðýrdýðýný anlamadým. Acaba beni çok mu aradý? Bana:
     -Badi, ne zamandýr seni arýyorum, bakmadýðým yer kalmadý. Sana haberlerim var. Birincisi Kenan Baba iyileþti, diðeri bugün Tüccar gelip seni alacakmýþ. Kenan Baba, “Badi'ye söyle, daha önceki gibi gitmezlik etmesin, adam ta nereden onu götürmek için geliyor. Ben de bugün çýkýþ iþlemlerim tamamlanýnca ambulansla eve döneceðim. Bu sefer Badi'yi ambulansa kesinlikle bindirmezler, onun için hiç sorun çýkarmadan Tüccar'la birlikte gitsin.” diye tembihledi. Gel, önce karnýmýzý doyuralým, sonra da vedalaþýrýz, dedi.
     Bugünkü yemek tam bir ziyafetti. Döner, köfte, sosis ve bol bol ekmek, pide, sandviç. Yedikten sonra gittim kana kana su içtim. Yediklerim içimi yaktýðýndan suyu fazla kaçýrmýþtým. Yediklerim uykumu da getirdi, merdiven altýna gidip uzandým. Tam dalmýþ rüya görürken uyandýrýldým. Tüccar'ýn arabasýna bindim, yola çýktýk.
     Evimdeyim. Yuvamý özlemiþim. Kenan Baba, üç gün evde istirahat etti. Bu süre içerisinde Tüccar ve Hoca hep yanýndaydýlar. Doktor gelmedi, yeni taþýndýðý için evinde yapmasý gereken iþleri varmýþ. Ýyileþince Kenan Baba, arkadaþlarýný neredeyse zorla gönderdi. Onlara: “Merak etmeyin, ben iyileþtim. Evinizi barkýnýzý benim için zaten yeterince terk ettiniz. Sizden ricam, lütfen gidin. Anormal bir durum olursa haber veririm, hem zaten arkadaþým Badi de var ve o da bana birçok konuda yardýmcý olur.” deyince kalmak için fazla üstelemeden gittiler.
     Kenan Baba'nýn hastaneden çýktýktan sonraki ilk yazdýklarý:
     “Evet kabul ediyorum: Unuttum seni, kýsa bir süre; ama asla silmedim. Ýstersen benim bir ahmak olduðuma karar ver. Falcý da öyle düþünmüþtür paralarý alýrken. Onun farký açýk konuþmasýydý, yoksa falda ayrýlýk gördüðünü söyler miydi?”
     “Meyve yaprak; yaprak da tabii ki meyve deðil. Ýkisi de ayný anadan, ayný bedenden beslenir. Ne meyve yapraktan ne de yaprak meyveden þikayetçidir. Gün gelir meyve olgunlaþýr anayý terk eder, gün gelir yaprak kurur bedenden ayrýlýp yere düþer. Bazen yerde buluþurlar, bazen de buluþamazlar; çünkü sert bir rüzgâr yapraðý uçurur götürür bilinmeyen bir yere.”
     Ne demek istediðini doðrusu anlamadým bu yazýlanlardan. Bir yerlere mesaj mý iletiyor? Belki de ameliyat sonrasý birçok hastada görüldüðü gibi, o da saçmalamýþtýr.
● ● ●
(Devam edecek)