BENİ GÖRÜNCE İŞLERİ AKKIN GİDEN ADAM

     

     -İyi ki seni gördüm. Göremediğim gün işlerim tersine gidiyor.
Bilmiyordum, öyleymiş. Bende de, onu görmek tam tersine etki yapıyor.

     …

     O bildik lakırdıları sürdürüyor:
-Bir insan bu kadar mı uğurlu olur, bu kadar mı kademli olur yahu? Herkese anlatıyorum, nur yüzlü bir arkadaşım var, onu görünce her işim yolunda gidiyor, diye.
-….
-Vallahi de tallahi de, şu kadar yalanım varsa aha şurdan şuraya adımımı atatamayayım.
Aslında ben bu lafları biliyorum. Hiç kendini yormadan öncekilerin aynısı dese ya da yazıp boynuna assa, okutup ters çevirse de olur. Ama o ille de emek çekip, beni alnının teriyle yolmak istiyor.
O gün yine aynı:
-Yahu Mehmetçim biraz sıkıntı vardı, bir ellilik borç verebilir misin?
Böyle de soru mu olur. O kadar uğurlu, kademli adam bir elliliği esirgeyecek değil ya. Dürdü cebine koydu; ardından tokalaştı, süsüştü gitti.

      …

     Şu bizim, uğur kadem, nur yüzlülük ara sıra rastlaşınca gündeme gelse neyse. Onunla kalmıyor ki, Tanrı adama benimle karşılaşma yeteneği dışında hiçbir özellik bağışlamamış. Hani işi yolunda gidenlere “Tanrı yürü ya kulum!” demiş, derler ya; buna da “Mehmet diye bir kulum var, sık sık onunla karşılaş ya kulum!” dedi herhalde. Adamın mesleği benimle karşılaşmak.
Öyle bir rastlantı ki, sabah evden çıkıp işe giderken, işyerinin kapısında bakıyorum karşımda. Tabi, akşamüstü günün sitresiyle eve giderken karşılaşsak belki uğurda, kademde örselenme olacak; üstelik günü de kötü geçmiş olacak. En iyisi sabah mahmurluğu.

…

     Benimle karşılaşmayı iş edindi, dedim ya; üç beş gün hastanede yattım orada da karşılaştık. Hem de en az üç vakit; sabah kahvaltısı karşılaşması, öğlen yemeği karşılaşması ve günün finali akşam yemeği karşılaşması.
Yalnız, bizim adam, hastane yönetimine kızıyor:
-Benim kardeşim mideden hasta değil ki. Bu ne? Ot çöp. Hatta iki kişilik yedireceksin ki, bünyesi güçlensin.
Gören duyan olsa, nakil için organ bekliyor sanacak. Bana gıda lazımmış. Gelenleri o yiyor zaten; bana ziyaretçilerin getirdiği bisküviler kalıyor. İki kişilik istiyor ya, onu da verseler bana kalmaz.
İnsanın aklına muziplik de gelmiyor değil hani. “Yahu.” dedim:
-Bu hastanede iş yok. Üç günlük ömrümüz var şurada; hiç değilse akşam yemeklerinde, şöyle bir buçuk acılı adana, bir ufak, hani.
Bizimkinin gözleri faltaşı gibi açıldı. Ama çabuk toparladı:
-Eh artık, onu çıkışta sizden bekleriz. Nur yüzlü kardeşimle karşılaşmamız mı eksik.
“Çenen ısılsın!” dedim, kendi kendime. Lüpçüye bir de ziyafet borçlandık.

     …

     Şu bizimki var ya, gelip giden ziyaretçilere de kızgın. Meğer bunun ara öğün tıkınma huyu da varmış. Adı üstünde ara öğün ya, bu da yiyecek bir şeyler arıyor. Hoşuna gidecek bir şeyler bulamayınca da verip veriştiriyor:
-Yok kardeşim senin eşin dostun, gevur parasıyla beş para etmez.
-Nedenmiş o?
-Nedeni göz önünde. Bunlar ne be? Ucuz bisküviler, markasız sade gazozlar. Ayıp diye bir şey vardır. Madem bisküviden başka bir şey almayı beceremedin, yanına bir kilo lokum al, üç kuruş fazla ver bir meyve suyu al. Nasıl yenir, içilir bu?
Bu arada bunları ben istiyormuşum gibi de üstüme atıyor:
-Burada adam açlıktan ruhunu teslim ediyor!

…

     İş gereği uzak bir memlekete gitmiştim, orada da karşılaştık. Yalnız yol parasını nasıl buldu öğrenemedim. Uğurlu, kademli, nur yüzlü bir yedeğim olsa gerek.