BENÝ GÖRÜNCE ÝÞLERÝ AKKIN GÝDEN ADAM

     

     -Ýyi ki seni gördüm. Göremediðim gün iþlerim tersine gidiyor.
Bilmiyordum, öyleymiþ. Bende de, onu görmek tam tersine etki yapýyor.

     …

     O bildik lakýrdýlarý sürdürüyor:
-Bir insan bu kadar mý uðurlu olur, bu kadar mý kademli olur yahu? Herkese anlatýyorum, nur yüzlü bir arkadaþým var, onu görünce her iþim yolunda gidiyor, diye.
-….
-Vallahi de tallahi de, þu kadar yalaným varsa aha þurdan þuraya adýmýmý atatamayayým.
Aslýnda ben bu laflarý biliyorum. Hiç kendini yormadan öncekilerin aynýsý dese ya da yazýp boynuna assa, okutup ters çevirse de olur. Ama o ille de emek çekip, beni alnýnýn teriyle yolmak istiyor.
O gün yine ayný:
-Yahu Mehmetçim biraz sýkýntý vardý, bir ellilik borç verebilir misin?
Böyle de soru mu olur. O kadar uðurlu, kademli adam bir elliliði esirgeyecek deðil ya. Dürdü cebine koydu; ardýndan tokalaþtý, süsüþtü gitti.

      …

     Þu bizim, uður kadem, nur yüzlülük ara sýra rastlaþýnca gündeme gelse neyse. Onunla kalmýyor ki, Tanrý adama benimle karþýlaþma yeteneði dýþýnda hiçbir özellik baðýþlamamýþ. Hani iþi yolunda gidenlere “Tanrý yürü ya kulum!” demiþ, derler ya; buna da “Mehmet diye bir kulum var, sýk sýk onunla karþýlaþ ya kulum!” dedi herhalde. Adamýn mesleði benimle karþýlaþmak.
Öyle bir rastlantý ki, sabah evden çýkýp iþe giderken, iþyerinin kapýsýnda bakýyorum karþýmda. Tabi, akþamüstü günün sitresiyle eve giderken karþýlaþsak belki uðurda, kademde örselenme olacak; üstelik günü de kötü geçmiþ olacak. En iyisi sabah mahmurluðu.

…

     Benimle karþýlaþmayý iþ edindi, dedim ya; üç beþ gün hastanede yattým orada da karþýlaþtýk. Hem de en az üç vakit; sabah kahvaltýsý karþýlaþmasý, öðlen yemeði karþýlaþmasý ve günün finali akþam yemeði karþýlaþmasý.
Yalnýz, bizim adam, hastane yönetimine kýzýyor:
-Benim kardeþim mideden hasta deðil ki. Bu ne? Ot çöp. Hatta iki kiþilik yedireceksin ki, bünyesi güçlensin.
Gören duyan olsa, nakil için organ bekliyor sanacak. Bana gýda lazýmmýþ. Gelenleri o yiyor zaten; bana ziyaretçilerin getirdiði bisküviler kalýyor. Ýki kiþilik istiyor ya, onu da verseler bana kalmaz.
Ýnsanýn aklýna muziplik de gelmiyor deðil hani. “Yahu.” dedim:
-Bu hastanede iþ yok. Üç günlük ömrümüz var þurada; hiç deðilse akþam yemeklerinde, þöyle bir buçuk acýlý adana, bir ufak, hani.
Bizimkinin gözleri faltaþý gibi açýldý. Ama çabuk toparladý:
-Eh artýk, onu çýkýþta sizden bekleriz. Nur yüzlü kardeþimle karþýlaþmamýz mý eksik.
“Çenen ýsýlsýn!” dedim, kendi kendime. Lüpçüye bir de ziyafet borçlandýk.

     …

     Þu bizimki var ya, gelip giden ziyaretçilere de kýzgýn. Meðer bunun ara öðün týkýnma huyu da varmýþ. Adý üstünde ara öðün ya, bu da yiyecek bir þeyler arýyor. Hoþuna gidecek bir þeyler bulamayýnca da verip veriþtiriyor:
-Yok kardeþim senin eþin dostun, gevur parasýyla beþ para etmez.
-Nedenmiþ o?
-Nedeni göz önünde. Bunlar ne be? Ucuz bisküviler, markasýz sade gazozlar. Ayýp diye bir þey vardýr. Madem bisküviden baþka bir þey almayý beceremedin, yanýna bir kilo lokum al, üç kuruþ fazla ver bir meyve suyu al. Nasýl yenir, içilir bu?
Bu arada bunlarý ben istiyormuþum gibi de üstüme atýyor:
-Burada adam açlýktan ruhunu teslim ediyor!

…

     Ýþ gereði uzak bir memlekete gitmiþtim, orada da karþýlaþtýk. Yalnýz yol parasýný nasýl buldu öðrenemedim. Uðurlu, kademli, nur yüzlü bir yedeðim olsa gerek.