Eksen çağı köleci kuvve ve uygulama olan süreç etrafındaki açılımların yeryüzüne doğru (âlemlere doğru) bünye bulduğu çağ yoğunlaşmasıydı. Köleci oligarşin inşacı bu manifesto, Arzı mevut olarak; İsrail kaynaklı anlayış içinde fikri takip oldu. Bu fikri takip, yazıya geçirilmekle Eksen Çağı unutulmayan bir fikri fiiliyat olmayı da içeren bir çağdır.

El sahibi olduğu ve burası benim dediği mülkünü dağıtmış mülksüz ve yoksul kalmıştı. Ama mülk sahibi olma ve mülkü dağıtma alanı yok olmayacaktı.

"O sırada size, tek başıma yükünüzü taşıyamam" dediği manifestosu ile El, şimdiki adıyla YHW (Yehova); kişiler üzerindeki ahit etkisiyle tüm yeryüzü, El'in mülkü olmaya hazırdı. Mülk vermeyip te yoksul kıldıklarına Yehova yeni bir vaatte bulunacaktı. Fey ve ganimet.

Fetih ve ganimet sözcükleri yan yana anılan iki söylemdi. Zengin için olduğu kadar özelliklede yoksullar için avuç içi kadar da olsa "Rab onları, elde edecekleri birçok ganimetle mükâfatlandırdı" akitli köleci manifesto vaadi ile mülkü olmayanlar da savaşta mülk edinecekti.

Fetih ve ganimet öncelikle El'indi (Rabbindi). İtaat, taat ve ibadet El ve El adamına (Rabbe ve elçisine) olduğuna göre; taat, itaat ve ibadet fetih yoluyla El adamı ve El'in gölgesi olan kralın, sultanların, halifelerindi. Fetih ve Ganimet Padişahındı. Yani fetih mülkü, ganimetler ve feyler; mülkü Osmanlıydı.

Fetihler ve fetih gelirleri ve Mülk; Osmanlınındı. Tarlayı süren öküzü, çifti, koşumu, tarlayı, tohumu veren de Osmanlıydı (El'di). Kolektif süreci; mülk ve üretim aracı sahipliği üzerinde El mantığına dönüşen yapı; özleşmişiyle tarihi oluş şu anonim sözlerle ne güzel de ifade edilir. "Şalvarı şaltak Osmanlı / Eyeri kaltak Osmanlı / Ekende yok biçende yok / Yiyende ortak Osmanlı. Mülkü Osmanlıdan ne anlamalıyız?

Oligarşiden ne anlıyorsak onu anlamalıyız. Oligarşin tevhit içinde anlayacağımız iki ana konuyu buradan da aynen anlayacağız. Bu anlayışa göre Mülkü Osmanlı geçmişte gelen bir geri bağlanım yasası içindeydi. Ve bu değişme, dönüşmeleri içindeki kendi mantık meşruiyet ligini anlayacağız.

Yine "Mülkü Osmanlı" anlayışının meşruiyet ligi paralelinde; meşruiyet ligin böyle olacağını düşünür olduğumuz kadar öyle olmayacağı fikrini bile; belirip kaybolan bir düşünce olarak izdeki kılacağız. Geleceğimiz de "mülkü Osmanlı" denen bu hal üzerindeki gelişmelerle olacak. Ama böyle olmamakla ve başka türlü de olabileceğine değin değişip dönüşmeleriyle beliren düşünceleri, içinde anlamalıyız.

Arzı Mevut da denen "vaat edilmiş topraklar" söylemi, tarihsel oluşumların giydirişleri içinde olmakla geleceğe aktarılmasıdırlar. Arzı mevutça bu oluşum köleci uygulamanın bir mantığıdır. Bu mantık tarihsel kırılmanın nesnel oluşunu izah edememekle kıvranan düşüncenin ortaya koyduğu bir gözbağıdır, uyuşturmadır (illüzyondur).

Bu tür paylaşım şekli illüzyonla olmanın El mantığıdır. Neler ve nereler kişinin gözüne kestirdiği bir sahiplenme olacaksa, o yer El'indi. El sahipliği büyüdükçe Şadday Dağlarının, Turu Sina gibi daha küçük yerlerin sahibi olmaktan çıktı. Küçük yerlerin sahibi olmaktan çıkan El, oligarşi tevhidi içinde; ya da birçok El’in sahipliği içinde olan Kenan Diyarının da sahibi olmakla, büyümek istiyordu.

“Ben El. Kenan Diyarının sahibi olan El'im. Ben Kenan'ın sahibi olan El'inizim” demesiyle El neden böyle diyordu? Çünkü küçük El yapılı alan çevreye doğru açılan salınımlar verdikçe yapı kendi iradesi olmayan başka sahipliklerle karşılaşıyordu.

Yani yeryüzün de, Efraim El birliği dışında Kenan gibi yerler de vardı. Kenan diyarı olmayan yerler de vardı. Ve oraların da sahibi olan, başka bir oligarşinle olmanın iradesi içinde hüküm süren başka El’ler de var. Buraları ilhak etmek için yeni bir oligarşin dil ve meşruiyet ahdi olan manifesto gerekliydi.

Bu nedenle Kenan Diyarının sahibi olan El, diğer El'ler içinde bir El'dir. El kişiler sahipliğine, tapu tescil kaydına; meşruiyet olma hüviyeti kazandıran bir illüzyondur. Arzı Mevut da denen "vaat edilmiş topraklar" söylemi İbrahim’e, Yakup’a bağlılık gibi söylemleriyle, ilk köleci mantığın meşruiyet ligine uzanmakla inancı kişileri istiskal ediyordu (iman içinde konuşamaz ediyordu, susturuyordu). Yani köleci mantığın soyut ve kayıt dışı olmasının meşruiyeti olan kendi geri bağlanım yasasını söylüyordu.

Kenan oluşumlu tarihi süreç, öykülenendi. Hikâye edilendi. Aynı zamanda da Eski olan ilk tip köleci uygulama şeklinin şimdi içinde kalkmış olmasını söylüyordu. Oligarşin anlayışlı anlatımın hikâye dili içinde İbrahim’e bağlılığı söylemek hem olumlu oluyordu. Hem de olumsuzdu. Olumluydu çünkü geri bağlanım yasasına atıf yapıyordunuz. O bilinen İbrahim’i yol üzerine olan oligarşinle meşru ve tanınan bir itaat edilme oluyordunuz.

Diğer yandan da oligarşin içinde olmayan Monarşin İbrahim’e bağlılığı söylemek demek olumsuzluğu, çelişkiyi, ortama davet etmekti. Monarşin olan İbrahim’in öncül oluşunu söylemekle İbrahimi yapının öncü ve basit teşkilatlanması karşısında Oligarşin örgütlenmelerdeki karmaşık organizasyonların izahı gerekiyordu. Yapı büyüdükçe anlam olan yük te ağırlaşıyordu.

Bu durum karşısında Monarşi tutumlu olan İbrahim’e, güncele göre oligarşi salınımlı giydirmeyi yapan hikâyeler ortaya çıkıyordu. Öz olarak şu söyleniyordu. Aslında İbrahim de bu yol üzerineydi. Aynen böyleydi. Ama putperestler İbrahimi yol üzerinde azıtıp sapıttılar. İbrahimi olmayan yola saptılar diyeceklerdi.

Arzı mevut diye söylenen Kenan ülküsü, temelde yine bir El vaadidir. Monarşi dili ile söylenmiş El Tur gibi, El Şadday gibi daha küçük yerler sahipliği yanında oligarşin bir vaatti. El vaadi, şimdi oligarşi dili içinde yeryüzü sahipliğine doğru söylenen bir dil olmakla “Arzı mevut” olmuştu. Bir "El vaat" olan, bu tür söylem ve uygulamalar; gelişen, evrime uğrayan tarihin dokusu içindeki bu tür söylemler El dili ile ve oligarşi dili ile söylenmiş simge anlatımlar olmakla öne çıkmış olan yine bir El vaadi topraktırlar.

Ön ittifaklarını sürdüren hayli gelişmiş yapılar içinde kişisi sahiplik bilincini içinde taşıyan Ubartutu, Nuh gibi simge isimler vardı. İçte tutulan düşünce, içte belli bir uygulanabilirlik düzeyine kadar olgunlaştırıldı. Aslında bu düşünce akıp gelen tarihi nesnelliğe karşı münafıkça olan bir düşünceydi.

Kolektif oluşa karşı münafıkça olgunlaşan köle edici muktedir düşünce kendi fikriyatıyla uygulamaya geçmişti. Kişisi sahiplik akılcı, mantıklı, toplumsal gelişmeci, üreten temel ilişkiye göre değilse de, bencil olmakla çok çekiciydi. Çekiciliği ortaya koyan illüzyon, hayli büyüleyiciydi. Nuh, Ut-Napiştim bu oluşumun sembolü olmuş bir öykünceler, anlatımıydılar. Bu ikili anlatım üzerinde yoğunlaşan durumu kurtarma açıklamaları; ilk El sahipliğini ihdas etmenin birçok ana karakterini bağrında taşıyordular.

Kenan; Nuh’a ya da Ut-Napiştim’e El tarafından verilmekle Nuh'un kişisi sahipliği içindeki mülktendi. Kenan Nuh’un oğludur. Bu hikâyeye göre oğullar babadan miras alıp kendi beyliğini kurarlardı. Kenan Nuh’tan pay alan bir mirasçıdır. Kenan’ın payına düşen yere Kenan dendi. Kenan’ın Mülkü denen yer Kenan olmakla bilinip anılır oldu.

Böyle olunca Kenan; bir mülk sahipliğinin, kendi üzerine kendi etkisidir. Yani Kenan kişisi, mülke kendi ismi ile anlam olan bir mana etki iken; mülk te Kenan kişisine irade kullandırtan bir mana etkidir. Kenan diyarı şimdi sınırları bir kısım Anadolu ve Dicle’nin doğusunu da içeren birçok El mülkünü tamah eden oligarşi dili ile olmakla; bu kes de oligarşiye göre bir kes daha yeni vaatle söyleniyordu.