Yiyecek, içecek, para vb. maddi varlýklara ihtiyacýn dýþýnda sahip olma duygusunu gösterip, sýnýrsýz hareket etmek doyumsuz ve aç gözlülük demektir. Bu güdünün insanda oluþum þeklini özetleyerek þu þekilde ifade edebiliriz.

Ýnsanýn bilinç havuzundaki doðal açlýk güdüsü maddi, görsel ve iþitsel araçlarla gereðinden fazla uyandýrýlýp etkinleþtirilmesiyle, doyumsuzluða giden yol açýlmaktadýr.

Aslýnda açlýk duygusu doðal haliyle sürdürüldüðü sürece, özellikle insanda hiçbir anormalliðe yol açmadan sorunsuz þekilde yaþanabilir. Tüm canlýlar ister hareket etsin ister de etmesin, üç veya dört saat sonra doðal olarak açlýk duygusunu hisseder.

Her canlý yaþamýný sürdürülebilmesi için bir þeyler yemek içmek zorundadýr. Genelde hayvanlar yemlerini yedikten sonra doyuma ulaþýr ulaþmaz, kenara çekilip çoðunlukla yatýþ pozisyonu alýr.

Bu his ve duygu insanda da mevcut olmasýna raðmen, insan düþüncesi sayesinde yarýnýný tasarlayýp üzerinde fikir yürütmesiyle, büyük bir korku ve kaygý hissine de kapýlmakta.

Yeterli eðitim, kültür ve adaletin olmadýðý ülkelerde, gelecek korkusu insaný büyük bir doyumsuzluk endiþesine sürükler. Ýnsan katmanlarý içerisinde alt ve orta sýnýfta olanlar, maddi yetersizlik endiþesini, korkuyla bütünleþtirmeleri neticesinde, derin bir kaygý psikolojisine yakalanýrlar.

Böylece her fýrsatý deðerlendirmeyi tek çözüm olarak görüp yerli yersiz, zamanlý zamansýz hareket etmekten çekinilmez. Fýrsat eþitliðinin nasýl oluþacaðýný düþünemeyen veya düþünmek istemeyen kiþiler, sürekli doyumsuzluðun zirvesinde yaþarlar. Doyumsuzluk mantýðýnýn görüldüðü diðer bir toplumsal katmansa, birçok imkan ve varlýklýklara sahip zengin sýnýftan olanlardýr.

Zengin sýnýfta yer alan veya bu sýnýfa çýkmak için can atan burjuva özentili kiþiler, istisnalarýn dýþýnda hiçbir þeye ihtiyaçlarý olmadýðý halde, sürekli sýnýrsýz maddiyata sahip olmak en büyük amaç, kariyer ve tek varoluþtur.

Halbuki yeterli maddi imkanlara raðmen daha fazlasýný düþünmek, insani özelliði öldüren psikolojik hastalýklarýn baþýnda gelir. Bunu aklý baþýnda olan her insan bilmelidir. Diðer taraftan devlete egemen olan güçler ve bunlarla birlikte hareket eden egoist çýkarcý oluþumlar, aç gözlülüðü desteklemekten hiçbir sakýnca görmezler.

Aslýnda psikoloji bilimi; ister zengin olsun ister fakir veya akademik bilgiye sahip kiþiler, doðal koþullarýn dýþýnda bir þeylere gereðinden fazla ihtiyaç doyuyorsa, bunun hastalýklý kiþilik olduðunu belirtir. Onun içindir ki, zengin sýnýftan olanlarýn büyük bir çoðunluðu, parasal hastalýða yakalanmýþ kitleyi oluþtururlar.

Yemek içmek baþta olmak üzere, her þeyin sýnýrý olduðu dünyada, sýnýrsýz varlýk sahibi olmayý düþünmek, rahatsýzlýklarýn en tehlikelisidir. Bir devlet, bir kiþi ya da bazýlarý, mevcut imkanlarýn dýþýnda anormal þekilde zenginliðe sahipse, orada resmi ve gayri resmi yalan, talan, hýrsýzýlýk gibi el koymalar var demektir.

Þunu hatýrlamakta büyük fayda var; her ülke ve bölgenin imkanlarý dahilinde, kiþinin iki ev, bir araç ve küçük bir iþ yerinin varlýðý zengin olmak deðildir. Devletlerin sermayesine denk gelecek her varlýk, modern ya da kaba güce dayanan hýrsýzlýklar sonucunda elde edilir. Dünyanýn her yerinde beyin ve beden gücüyle çalýþan insanlar, servete sahip olamamýþtýrlar.

Çoðu devlet yönetimleri bunu bildikleri halde, bilinçli olarak astronomik zengin kiþiler yaratýrlar. Çünkü insanlar arasýnda maddi ve kültürel uçurumlar doðurup toplumu kendisine kul ederek, daha kolay yönetmek temel politik yöntemleridir.

Ýnsanda mevcut olan açlýk duygusu ve doyumsuzluklar, her kiþide farklý þekillerde deðiþik amaçlarla kullanýlýr. Birisi yeterince bir þeylere sahip olmadýðý için aç gözlülük gösterirken, diðeri en çoðu benim olsun en büyük ben olmalýyým mantýðýyla doyumsuzca hareket eder.

Bu düþünceleri doðurup, dolaylý ve direkt destekleyen devlet yöneticileri, doyumsuzluk ve arsýzlýðý meþru bir davranýþ gibi, adeta temel ahlak kuralýna dönüþtürmüþlerdir. Her zaman belirtildiði gibi insan, ilk doðuþundan itibaren açgözlü ve doyumsuz karaktere sahip deðildir.

Daha çok doðal bir güdüyle gerekli ihtiyacýný karþýlayacak ölçüde edinim gösterir. Ne zaman ki bu doðal duygu ya da güdü çeþitli materyal ve gereksiz amaçlarla fazladan uyarýlýp açlýkla terbiye edilmiþse, normal özelliðini yitirip aç gözlülüðe dönüþtürülmekte.

Ortaya çýkan doyumsuzluk güdüsü, genellikle hükmetmek isteyen diktatör, sadist, ukala, yalancý ya da çok aðýr açlýk çekmiþ karaktere sahip kiþilerde görülür. Bunlar her zaman maddi varlýklarýn en çoðuna kendilerinin faydalanacaðý þekilde sahip olmak için çeþitli yasal ve gayri yasal uygulamalarda bulunmaktan asla utanma duymazlar.

Kendilerinin herkesten üstün ve özel olduklarý düþüncesini uyandýrýp topluma dikte ederek, varlýk içerisinde savurgan ve de doyumsuzca yaþarlar. Belirtilen karakterdeki kiþilere ne kadar servet verilirse asla yeter demezler.

Hep daha fazlasýna sahip olmayý doðal bir þeymiþ gibi düþünüp ona göre hareket etmeleri, diðer insanlarýnda ayný þekilde düþünüp davranýþ göstermelerine sebep olunmaktadýr. Doyumsuzluk mantýðýna hem destek veren hem de daha fazla uygulanmasýný saðlayan güçlerin baþýnda, devlet ve birlikte hareket eden oligarþik oluþumlardan baþkasý deðil.

Demokrasi kültürüne ve bilimsel eðitime geçmeyen her devlet, yönettiði halka sürekli tasarruflu olmak, kýsýtlý harcama ve plan programlarýný dikte ederler. Bunu da devletin geleceði ve toplumun birlik bütünlüðünü saðlamak amacý sayar.

Sürekli tasarruf politikasýný dillendiren devletler, diðer taraftan kamu yararý açýsýndan ve insanlarýn geleceðiyle ilgili hiçbir faydasý olmayan iþlerdeki sýnýrsýz harcama yapmalarý, devlet yöneticilerinin ahlaksýzlýðýný en iyi þekilde gösteriyor.

Bunun bir de bireylerde nasýl þekillendiðini düþündüðümüzde, o toplumu düzeltmek belki de hiçbir zaman mümkün deðil. Neticede toplumun büyük bir kesimi insanca yaþama sahip olmadýðý için doyumsuzluk gösterirken, diðer taraftan her þeye sahip zengin ve devlet bürokratlarý arasýnda suçsuzu bulmakta oldukça zorlaþýyor.

Ancak þunu da unutmamak gerekir. Yaþadýðý devlet ve toplumda her türlü haksýzlýða uðrayan alt ve orta katmandaki insanlarýn hiçbir sýnýr tanýmadan hareket etmeleri, bir noktaya kadar anlaþýlabilir.

Her olanaða sahip zengin ve devlet bürokratlarýnýn aç gözlülüðü ise asla affedilemez. Belirtilen olumsuzluklara diðer etkenlerde düþünüldüðünde, resmi, gayri resmi hýsýzlýklar adeta meþrulaþtýrýlmýþtýr.

Toplumun bilincine doyumsuzluk hastalýðýný yerleþtiren devlet ve de iþbirlikçi oligarþik güçler, yavuz hýrsýz misali halka sürekli þu telkinlerde bulunurlar. Dinimiz her zaman sabýrlý ve azla yetinmeyi emreder.

Bir lokma emeðini komþuyla paylaþmak imanlý ve inançlý insan olmaktýr. Aza kanaat etmeyen çoðu bulamaz. Azla yetinmeyi bilmek büyük bir meziyettir gibi mantýk ve bilim dýþý ifadelerle, insanlarý düþünemez þekilde tam bir kapý kulu yaparlar.

Kendilerinin zenginlikte sýnýr tanýmamalarýysa ahlaksýlýk deðilse daha aþaðý bir kiþilik örneðidir. Ýfade edilenlerden anlaþýlacaðý gibi, toplumun bilincine yerleþtirilen doyumsuzluk ve aç gözlülüðün en büyük sorumlularý, devlet yöneticileri ve de bunlarla iþbirliði içerisinde olan zenginlerden baþkasý deðil.

Bu düþünceler psikoloji bilimimin tespit ettiði sonuçlardan sadece bazýlarý. Ancak þu da bir gerçek ki, varlýklar adaletli ve demokratik yapý içerisinde eþitçe paylaþýldýðýnda deðerli olur. Gerçek adaletin uygulanmadýðý yapý ve düzende, ne devlet zenginliði ne de bireysel varlýklarýn en ufak bir anlam ve deðeri bulunmamakta.

Birilerinin aç, diðerinin gereðinden fazla varlýklý olmasý, hem insan aklýna hem de doðanýn kanununa ters olduðu bilinmesi gerekir. Doyumsuzluðun kiþi ve toplumda özet olarak bu þekilde hakim olduðunu belirtebiliriz. Ve insan kendi özelliðine yakýþýr þekilde þu soruyu sorarak empati yapmasý, insanlýk adýna en büyük adýmdýr.

Birilerinin çeþitli yalan ve hilelerle, diðerlerinin kazanýmlarýna el koymasý nasýl ki, agresif ve kötü bir ruh hali yaratýyorsa, bu kiþilerin baþkalarýnýn malýna el koyma veya göz dikmesi de, ayný ruh halini yaratmaktadýr.

Demek ki insan, gerçek insana yakýþýr ölçü ve düþünceyle ihtiyaçlarý tespit edip hareket ettiðinde, dünyadaki büyük çaplý her çatýþma anýnda son bulacaktýr. Ve böylece her çözümün insan ve devletlerin elinde olduðu bilinciyle, devlet yönetimlerini buna mecbur etmekten geçmektedir.


Cemal Zöngür