Zamanýmýn büyük kýsmý not defterimin boþ sayfasýna bakmakla geçmesine eskisi kadar içerlemediðimi fark ettim. Bu bir pes ediþ mi diye kendimi defalarca yokladým ve hala bir cevabým yok. Utanç verici. Gündüzleri ev iþleriyle oyalanmanýn bir numarasý kalmadý, bile bile kendimden kaçýyorum. Durumu deðiþtirmek için yol, yöntem yok, lakin, ille de bir son olacak.

Yazmak, vazgeçemediðim, deðer verdiðim tutkum. Öylesine bir karalama olmadý, hiçbir vakit. Kimi zaman hüzünlü, bazen neþeli, çoðu kez satýr aralý þifresiyle çözülmesi aðýr, bazen coþkulu ve her daim Aþk. Yazmak. Birbirine sarmalanmýþ gerçek ve tinseli kelimelere dökmek; bilgiler akýldan, duygular yürekten gelerek. Anlamý, týnýsý hoþ, güzel sözcüklerle cümleler kurmak deðil yazmak. En azýndan, benim için yazmanýn anlamý bu deðil. Hal, hayal ve duyguyu en iyi yansýtan kelimelerle anlatabilmek. Anlatmak, anlatabilmeyi denemekle geçti zaman. Beklentisiz.

Þimdi, dýþýmda sessizliðim, içimde yetiþemediðim kelimeler kalabalýðým, neyi beklediðimi biliyorum. Çalakalem yazdýðým o anlarý tekrar yaþamayý. Daðýn tepesinden akan þelalenin soðuk sularýna atlamak gibi bir þey, müthiþ! Göðüs kafesine sýkýþýr ya nefesin, sancýsý geçtiðindeki hafiflik gibi. Önce korkarsýn, sonra kanatlarýný hissedersin.
Çok özledim.

eylül