"Dostlar! bir gün tüm çiçekleriniz solacak!" dedi her sabah kahvehanenin önünde buluþtuðum yabancý. Elinde ince belli çay bardaðý, diðer elinde de Montaigne - Denemeler. Ýçeridekiler bu durumdan pek bir rahatsýzlardý. Adam yanýma yaklaþýp:
"Rezil olduðumu düþünüyorsun deðil mi?" dedi,
paltomdan tutup beni kendine çekerek. Ben hayýr diyemeden çoktan kýraathane masasýna oturttu beni.
"Daha çok körpesin. Ýçeridekiler gibi olmaman için, dimaðýný geliþtirmen için al bunu. Bu hafta bunu okuyacaksýn."
Kitabý aldým.
"Lakin" dedim. "Ben bunu okudum."
"Ne olacak, tam olarak anlamamýþsýndýr bence."

Okudum.
Çok da mesaj vardý içinde, anlamadýðým, yok saydýðým, unuttuðum ve unutmaya yüz tutturduðum. Kitaplarý bir kere okumak, filmleri bir kez izlemek;
tüm çiçeklerin solacaðýnýn iþaretiydi. Bilgiye hýzlý ulaþabilmek, gerçek çabayý yok sayabilmek demekti.
Çað ilerleyecekti, çiçeklerimiz solacaktý.
Her þey hiçbir þeyse, hiçbir þey her þey miydi?