"Dostlar! bir gün tüm çiçekleriniz solacak!" dedi her sabah kahvehanenin önünde buluştuğum yabancı. Elinde ince belli çay bardağı, diğer elinde de Montaigne - Denemeler. İçeridekiler bu durumdan pek bir rahatsızlardı. Adam yanıma yaklaşıp:
"Rezil olduğumu düşünüyorsun değil mi?" dedi,
paltomdan tutup beni kendine çekerek. Ben hayır diyemeden çoktan kıraathane masasına oturttu beni.
"Daha çok körpesin. İçeridekiler gibi olmaman için, dimağını geliştirmen için al bunu. Bu hafta bunu okuyacaksın."
Kitabı aldım.
"Lakin" dedim. "Ben bunu okudum."
"Ne olacak, tam olarak anlamamışsındır bence."

Okudum.
Çok da mesaj vardı içinde, anlamadığım, yok saydığım, unuttuğum ve unutmaya yüz tutturduğum. Kitapları bir kere okumak, filmleri bir kez izlemek;
tüm çiçeklerin solacağının işaretiydi. Bilgiye hızlı ulaşabilmek, gerçek çabayı yok sayabilmek demekti.
Çağ ilerleyecekti, çiçeklerimiz solacaktı.
Her şey hiçbir şeyse, hiçbir şey her şey miydi?