Çünkü uzaya giden, tasarým yapan, simule eden hayat ta organelli hücre ile birlikte kendi olmamakla; kendi dýþýnda kolektif bir sosyal hayat ve toplumsal hayat olmasý itibarýyla, yine bir hayat deðildiler!

Kýsaca hayat zaten yoktu! Ya da hayat tüm bunlarla, tüm bunlarýn her biriyleydi. Hayat tüm bunlarýn her biriyle, þimdi olmakta olanla ve gelecekte olacak olanla hayattý. Bu nedenle; her bir çeþit ve çeþitliliðin kendisiyle bir bakteriye, bir virüse, bir solucana, bir sineðe hayat demediðimiz sürece, biz hiç hayat deðildik.

Bizim hayatýmýz, kendi hayatýmýz dýþýndaki algýlarla, dýþtaki hayatýn hiçbirinde yoktur. Ama hayatýn tüm algýlarý ister foto sentezli süreçler düzeyinde olsunlar, ister mitokondri yel düzlemde olsunlar, ister ribozlu veya ister ribozomla olsun ister amino asit, protein, enzim ve bazlar düzleminde iþlevle olsun; ister baðýrsak kurdu düzleminde olsun hepsi kendisini koruyan ilk durumlu canlanan tepkilerleydiler.

Bir arada olan süreçlerle, kendisini yineleyen. Kendi eylemini tekrarlayýp kopya hareketlerle; kendisini eþleyen. Kendisini çoðaltan tepkileriyle iliþkin süreçli sentezlerin organizasyonu ile bir aradaydýlar.

Bir arada olanlarla süper pozisyonlar dediðimiz dýþtan hayat sal olaylar; ortaklaþan, kolektif olan, simbiyoz durumlarýný ortaya koymasý nedenle; giderek süreci karmaþýklaþtýran ve sürekli kýlan kesikli durumlardý.

Hayatýn kendisi olan süper pozisyonlu enerjinin bir dalga ve parçacýk hareketiydi. Bu enerjinin dalga akýþý zamana zemine baðlý çevre koþullarý içinde spin hareketler içinde vardý. Bu tür sipin hareketli akýþ küre odacýklara dönüþtü.

Bu türden parça yalýtýmlý durumlar, kendi kendisinin algýsýydý. Kendisine göre çevrenin farkýný fark eden algýydý. Bu gibi algýsal belirlenimlerin var oluþu içindeki farklý durumlar virüs ve bakteriden, insana doðru çok yönlü, çok köklü kol ve dalla parça parça canlý oluþtu. Var oluþ sürekliliði veren dalga hareketi iken; yalýtýlma, iþlev durum olma vs. de var oluþun parçacýk hareketiydi.

Yine canlý oluþ koloni, topluluk, toplum gibi kesikli süre durumlarýyla dalga hareketi olan her bir dalga sürekliliðinin parça hareketi olan bedenler de bu sürekliliðin parçacýk durumlardý. Parçacýklar sürekliliði veren dalga hareketini ortaya koymaktaydýlar. ne süreklilik parçasýz var oluyordu. Ne parçalar sürekli oluþla belirebilmenin dýþýnda vardýlar.

Hayat bir defa da beliren, olmuþ bitmiþ olan deðildi. Öyle olsa süreklilik olmazdý. Hayat sürekli durum içinde yoðunlaþan, parça durumlar olmakla belirmedir. Bilinirdir. Ve görüngün var oluþtur. O ilk hali ile kalamayandý.

Var olun ve özelde de hayatýn ilk hali geri baðlaným yasasýyla, geri beslen imli baþlangýç koþulundan alýnan geçmiþ imajýyla her bir parçaya geçiþken oluþla, türseldi.

Hayat; her bir organik beden durumsalý içinde, deðiþen çevre etkileþmesi karþýsýnda; her bir defada oluþan her bir ikame biçimini, ya da tamam olmuþunu, koruyamaz. Parça hayatlar deðiþen çevre ile beliren deðiþmeye karþýlýk yeni bir öðrenme olmaktadýr.

Deðiþen yeni çevre, yeni etki ve yeni tepki olmakla bu etki canlý üzerine yeni donanýmlarý olucu etki yansýmadýr. Donaným canlýnýn etkiye karþý geliþtirdiði tepki olmakla, canlýnýn dýþ etkiye verdiði cevaptýr.

Ýþte yeni donaným ya da koyucu tutum bir önceki parça durumlar özelinde olmamakla birlikte þimdiki durum içinde deðiþen iç, dýþ baðýntýlar bütünü olmasýyla, hayattý. Her var oluþ benzer etkilere, farklý tepkiler ortaya koymasýyla hayattý. Ve hayat böyle güzeldi. Ve hayat böyle kutsal yaþamdý.

Hayatýn insanda beliren parçalý durumu kadar ve daha fazlasý, kendi dýþýnda da olan özü ile hayattý. Organizmanýn yalýtýmlý öz ve yüzey gerilimli bir formel kýsýtlýlýk içindeki duyum hissi gibi algýlarýyla da organizmanýn kendisi bir kiþilikti.

Öz ve biçim baðýntýlýydý. Öz olmadan biçim, biçim olmadan öz olamazdý. Öz ve biçim özdeðin dalga ve parçacýk oluþ þekli ve baðýntýsýydý. Öz sürecin ve özdeðin dalga ve sürekliliðiydi. Organ eller, hücresel özün yani dalga olanýn spin burgaçla parçacýk biçimle beliren çoklu baðýntýsýydýlar.

Ýnsan, kendisini yiyen bir aslaný yýrtýcýlarý ve çürükçülleri olmadan kendisinin de ineði yediði taam ile çiçeksiz, böcek siz, bakterisiz, virüssüz, kaide kural ve iliþkin baðýntýlarý olmadan ne hayattý, ne de kendisiydi.

Kendi olan zatý da zaten mitokondriyle, ribozomla, DNA ile organlar özelleþmeli iç ve dýþ giriþmeli baðýntýlý bir bütünlüktü. Dahasý kiþi insan milyarlarca olan kendi hücresinin on katý bakteri ile vardý.

Ýþin güzelliði ve muhteþemliði insanýn toplumsal yapý içinde insan olmasýydý. Ýnsan kendisi toplumsal yapýnýn bir olgu ve olayý olduðu halde mucize, insanýn; toplumsal güç sayesinde kendisini, evreni ve baþlangýcý bilen ben olmasýydý.

Neden sonuçtan habersizdi. Ama insan çoðu nedenlerin sonucunu biliyordu. Bu muhteþem bir zarafetti. Bu zarafetin her türü ile baþlangýcý simüle ediyordu? Cansýz dediðimiz tepkilerden, canlý dediðimiz tepkileri taklitle simüle ediyordu.

Birkaç noktasýndan farklý sýraladýðý etkileþimleriyle DNA dizilimi içinde parça canlanýþý yürüre sokuyordu. Sörn de kuantum parçacýklarla parçacýk sentezlerini simüle ediyordu. Laboratuvarda dinozor DNAsý sentezliyordu.

Hemcinslerimiz mi, hayattý, yoksa biz mi hayatýz? Kuþkusuz ki imaj olan sürekliliðin içinde kendi zaman zemin düzlemi ile fiili olan imaj kopyalarýnýn ikisi de hayattý. Ýnsan hayattý. Toplum da hayatýn kendisiydi. Toplum insanla vardý.

Ýnsan da süreklilikle vardý. Ýnsan ve toplum imajý alýnmakla sürekliliði oluþandý. Süreklilik, imajlardan kopyayý DNA'lara aktaran her bir dönüþmeleriyle organizmaydý.