Ýnanç ile iman farklý farklý kavramlardý. Ýnanç, imana katký verse de her iki kavramýn tarihsel seyirleri farklýdýr. Ýnanç genel bir düþünüþle genel ya da özel saný kanýlardýr. Kiþisel saný kanýdan kaynaklý çevresel etkili izlenimleri anlama, kendi kendisine ifade etme þekli inançtýr.

Yani bilmeye konu olan durumlarý kiþi veya kiþilerin kendi kendilerine veya birbirlerine anlatmalarýdýr. Yani inanç bilginin olmadýðý yerde baþlar. Ve baþladýðý yerin bilgiye dönüþmesiyle inanç, baþladýðý yerde biter.

Ýnancýn öncesi groteski olan anlamadýr. Tamamen kiþiseldir. Dünyayý, çevreyi ve yaþantýsýný anlama zihinde anlamlandýrma çevreden yansýyanla, yaþantýsýný bitiþtirme düþüncesidir. Groteski anlamalar çok uzun süreçlerin ürünüdür.

Kiþi öznesi içinde olan groteski anlamalar totem yapý içinde grup bilinç alanýyla, o totem grubun bilgi ve hayatý yorumlamalarý ile süreci o anlayýþa göre de yaþantýlýma þekli olmakla inanca dönüþtü.

Yani inanç, kiþisi anlama olan groteski ligin totem alan içinde ortak grup anlayýþýna dönüþmesiyle artýk groteski iliðe grupla paylaþýlan ortak kanýcý düþünme; anlamýna inanç diyorduk. Oysa iman çok farklýydý. Köleci süreç baþýna kadar orta yerde iman yoktu.

Köleci döneme dek imaný ortaya koyacak þartlar ortada yoktu. Doðanýn baský ve basýncýnda doðan bilgisizlikten kaynaklý, bilme isteði; groteski ilikten inanca kadar gelmiþti.

Oysa iman ön ittifak içinde kurnaz ve hileci düþüncenin kolektif düþünceyi özelleþtiren mantýðýný týpký ön ittifak sözleþmesi gibi özelleþtirme kurallarýný aralarýnda sözleþme yapan kiþiler arasý ahitti.

Ýman, kolektif paydaþlýða karþý özelleþtirme mantýðýydý. Gruplar arasý üretim ittifaklý grup giriþmelerini birleþtirme yerine iman; kolektifin malýný, mülkünü kiþilere pay etmeyi ve kolektif süreci daðýtmanýn kiþiler arasý ahdi olmakla imandý.

Ýman ön ittifak içindeki kurnaz ve tuzak kuran kiþilerin; düþünceleri içinde demlendirdiði fikirlerdi. Bu þeytani fikirler dýþa söylenirken içi tuzaklarla dolu vaade dönüþüyordu. Vaat aklý devre dýþý kýlýp bencil oluþa seslenen korku ve hoþlanmaydý.

Tuzaklý kurnaz düþünceler süre gelen somut koþullarýn meþruiyeti ve zorunluluðu karþýsýnda meþru ve zorunlu olamýyordu. Bu nedenle tuzaklý ve kurnaz düþünceler somut olanýn soyut açýklamasý olmakla meþru olma isteðiydi.

Somut durumla kolektifin olan malý mülkü kolektif olmayan tekil olan bir gücün üzerine transfer etmekle planý söyleme ve eyleme, koymaya baþlayacaktý. Gerçek olan kolektif iradeli fail yerine hayal olan El denen fail iradesi ortaya konuyordu.

Tartýþýldýkça söylemin yansýmalarý içinde ve yansýmalarýn çevresine oluþan boþluk yapýlarýn içi, yine hayali söylemlerle El iradesi, El söylemi olarak dolduruluyordu. El iradesini ve El söylemini de kurnaz ve tuzak kurucular söyleyip belirleyeceklerdi.

Hemcinslerin av için ve av olmaktan kurtulmak için gizlenme tuzak kurma kurnazlýðý þimdi de kolektif emeði özel mal mülk yapma üzerine getirisi iyi tartýþýlmadan kurulan tuzak ve kurnazlýktý.

Bu kurnazlýk içinde El ava kurulan pusu gizlenmesi iþlevini yapan sütreydi. Kurnazlar bu sütre El gerisine saklanýyor, bu durumla sütre gerisinde adeta El 'e sufle veriyorlardý. El 'in ilk söylemi "Mülk benim. Mülkün sahibi olan benim" demekti.

El neden ilkin mülk benim diyordu? Üreten totem iliþkiden beri üreten sahiplikle irade beyaný ve söz söyleme gücü vardý. Yani mülk sahipliði irade ve söz söyleme karar verme yargýlama gücüydü.

Geçmiþ birkaç bin yýldan beri gelen gerçeklik içinde mülkün sahibi olan, söz söyleyen ve iradesi olan kolektif bir yapý vardý. Kolektif yapý sahipliði karþýsýnda; kolektif sahipliðin doðru söylemi karþýsýnda El doðru sözlü olamýyordu.

Kurnaz kiþinin doðru olmakla, doðru sözlü olabilmesi için mülkün sahibi olmakla mülk benim demesi gerekecekti. Ve kiþileri buna inandýracaktý. Ýnandýrmak için de vaat etmeyi; vaadi de bencillik üzerine oturtmayý çoktan akýl etmiþti.

Ýþte El kolektif sahipli gerçek karþýsýnda bu gerçekliðe göre mülk benim diyordu. Böylece El Ýrade ve söz sahibi olacaktý. El bir kes irade sahibi olduktan sonra gerisi çorap sökü gibi gelecek olmakla Ýbrahim'in, Hamurabi'nin, Nemrut'un mal mülk sahibi olmalarý, efradýnýn da köle olmasý iþten bile deðildi.

Bir kes hoþlanmanýn peþinde gidip, "elini verip kolunu kaptýrdýktan" sonra aklýn baþa gelmesi, sürecin namusunu kurtaramayacaktý. Bu kes mülkün korunmasý olan adaletle zulüm etme, zalim olma buna karþý direnme meþruiyeti gibi çatýþmalar ortay konacaktý.

Bu çeliþkin durumun öngörüsüzlüðü içinde adaletsizlik ve zulmünde dehþete kapýlan El, insanlarý evvel emirde ahide, kalubelaya vefasýzlýk yapan nankörler demekle suçlayacaktý. Kötü olduðunuz için bunlar baþýnýza geliyor diyecekti.