Dünyaya bir ara, öylesine dalmýþým,
Mut ve huzur üzerine tefekkürde kalmýþým.
Ýrkilince uyandým,
Soðuk terler de yandým.
Bir ara gönlüm, huzur diye baðýrdý çýktýðýnca avazý,
Ýþte onda döküldü, dudaðýmdan bu yazý.
Uzaktan öylesine uzun uzun bakýnca,
Gördüm sandým her þeyi, bu yetersiz akýlca.
Kiminde yok, kiminde çok,
Dünyaya, yeterince yok,
Cimrice ve adaletsiz daðýtým,
Benim buna aðýtým.
Transferi, takasý da yok,
Bulursan kendin de çok,
Her þeyi olura býraktým dedim,
Mutlu olmayý denedim
Çoðuna bakýyorum, seçiyorum
Kýzmýyorum, geçiyorum
Olmadý kaçýyorum,
Düþenin dostu olayým dedim, canýma yetti,
Gel de þaþma, düþen düþtüðünü inkâr etti.
Kimse bana hayat kadar sert vurmadý,
Kimse beni hayat kadar da yormadý.
Ve mut ben de hiç durmadý.
Ben kaybeden olmadým,
Kaybeden benden oldu.
Delirdim mi dedim, o da ne?
Aklý olanlar delirir dedim, sana ne.
Ey insan! Sanki dünyanýn sonuna dek mi kalacaksýn?
Unutma! Adýný hatýrlayan son kiþi öldüðünde,
Ýz býrakmamýþsan, hiç yaþamamýþ olacaksýn.


*Mut : Bütün isteklerin sürekli olarak yerine
gelmesinden duyulan kývanç, mutluluk.
*Tefekkür : Düþünme, düþünce, düþünüþ.
*Ýrkilmek : Ürküp korkarak geri çekilir gibi olmak ya da
korkup þaþýrarak duraksamak.

Abdullah Haktankaçmaz
(Vaveyla adlý Þiir kitabýmdan)
ah6334@gmail.com