Karanlýkta yürümekten korkuyorum dedi çocuk
Anne kýzdý;
Birde erkek olacaksýn utanmalýsýn dedi
Yürüyorlardý çiseleyen yaðmur altýnda
Birden bir þimþek bir gürültü,
Ve ardýnda çýðlýklarla çocuk sesi
Afacan ne kadar içliydi aðlarken
Ne olurdu diyordu
Çýkmasaydýk bu akþam yola
Anne;
Ne zýrlayýp duruyorsun bre
Bugün çýkacaðýz ki yola
Yarýn varalým Çukurova'ya
Toplayalým çuvallarla pamuðu
Karþýlýðýnda alalým bir parça lokma
Sende okula git
Adam olabilirsen olursun
Yoksa senide veririm ýrgata
Çocuk hýçkýrýyordu sessizce
Okul sözünü duyunca
Kalbi küt küt atýyordu
Bu küçük heyecaný karþýsýnda
Çekiþtirdi annesini
Dedem niye gelmedi
O da gelseydi ya
Daha fazla toplardýk
Daha çok kazanýrdýk
Bende toplayacaðým,
Hem de pek çok toplayacaðým ki
Gideyim bir an evvel okula
Annesi suskun
Kalbinden geçenleri nerden bilsin bu ufak çocuk
Bir yarýn olaydý
Ýþte hepsi bu
Geceden yola çýkmak bile
Önemli olan oraya varmak
Sadece varmak
Yaþlý hasta babasýný
Ölüme terk etse bile