Hayatı Sevelim


Hayata geliş nedenimize çoğumuz tam olarak anlam verememişizdir. Neden doğduk, neden yaşıyoruz. Dünyaya gelmemize ne gerek vardı sanki, çok mu önemliydi?

Allah verdi, leylek getirdi, kazayla oldu. Yiyecek ekmeğin, içecek suyun varmış... Hep bunları düşünür dururum. Ne anne babamızın bizi, ne de bizim onları seçme hakkımız yoktur. Dünyaya gelir ve onları tanımaya başlarız. Yıllar sonra yaşam kavgası içinde buluruz kendimizi. Aslında kavgadan çok bir savaştır bu bizim için.

Bir lokma ekmek kazanabilmek için çabalar, ideallerimiz uğruna savaşır dururuz. Hep başarıyor gibi görünsek de zaman zaman yenilgiye de uğrarız. Bu yenilgiler bizi hiçbir zaman küstürmemeli, mücadele gücümüzü yitirmemize neden olmamalıdır.

Yaşadığımız olaylardan ders çıkararak tekrar denemek, mücadelemizi sürdürmek, başarı şansımızı mutlaka artıracaktır. Ve bu durum bizim için gurur kaynağı olcakatır.

Hele de kaderciliğe hiç mi hiç sığınmamalı, "kaderim böyle imiş, şansım olsdaydı" diyerek bir kenara çekilip, olaylar karşısında aciz kalmamalıyız. Sevdiğimiz farkında olmasa da kanayan yüreğimizin, umursamasa da uğruna savaştıklarımız, yine de küsmemeliyiz yaşama.

Sorunlarımızın üstesinden gelebilmek için sürekli çözümler üretmeliyiz. Mutsuzluktan kurtulmanın yolu, çoğu kez bizim elimizdedir. Kimse durup dururken illaki bizi mutlu etmek için ya da hayatı sevdirmek için çaba göstermez. Önemli olan bizim istememizdir. Sorunlarımızla başa çıkamıyorsak, yaşamanın ne kadar güzel olduğunu farketmeyi tek başımıza başaramıyorsak, bu konuda deneyimli olan kişilerden yardım almalıyız. İşte o zaman tatlı olur acılar, işte o zaman kollarına alır hayat bizi... Yaşamı sevmek insanı gençleştirir, güzelleştirir. Gelin biz biz olalım; yüzümüzden gülümsemeyi hiç eksik etmeyelim. Üstesinden gelebilmek için her zorluğun, yaşamı sevelim sevdirelim.

Hatalarımızı yinelememek için yaşadıklarımızdan ders almalıyız. Doğruluğuna inandığımız işi yapmak istiyorsak önümüzdeki engelleri kaldırarak, tüm gücümüzü kullanmayı bilmeliyiz.