ağzım zehir gibiydi.ne zaman tükürüğümü yutacak olsam zehirlenme hissine kapılıyordum...
tehlikeli bir babam vardı.
ama bütün arkadaşlarım babamın bir melek olduğunu düşünürlerdi. çok kültürlü olmamasına rağmen, çin işkence tarihini okumuş olmalıydı. tutkuyla sarıldığım yaşam tarzım, girişimde bütün sanat etkinlikleri babayasa'ya aykırıydı. ve ben bilmem kaçıncı maddenin bilmem kaçıncı fırkasına göre "bildiğiniz gibi yapın" cezasına çarptırılırdım. yani cezayı hep babam verirdi.
ne olursa olsun benim gibilerin düşsel yaşantısı devam ederdi. ben gene ortaçağdaki kardinalin karısına aşıktım
ve bütün mahremiyetimi yalnızlığımla mühürlemiştim.
bilinçaltı taklalarıyla bir kaç rüya görüp cinsel gereksinimlerimi karşılardım.
ne de olsa kardinalle aynı çağda değildim..
bunların dışında; sekiz metrekare bir odam, iki metrekare bir yatağım, bir metre kare masam,iki metrekare gardrobum, yarım metrekare komidinim ve bir metrekarelikte bir konsolum vardı. odamda düşünmenin dışında yaptığım en güzel eylem, kilitli dolabımın içinde asılı duran şiirimin ayda bir yazı karakterini değiştirip, babama yakalanmadan defalarca okuyup yerine asmaktı..gene böyle birgün şiirimi temize çekiyordum.
"kentin kirli sokaklarında kaybolmuşum
hangi dilde bağırıp kimden yardım isteyeceğimi bilmiyorum
kaldırım taşları optikal olarak
dizilen bir sokağın başına geldim
çaresizliğin gel-gitlerini yaşıyorum
içimde, kısık sesle
çıldıracağım, sokaklarda kimse yok
ben galiba koca bir şehrin yalnızlığına tanık bırakılmıştım
bir ara rüyamda görmüştüm
gökyüzünden inen kara perdeler
lokomotiflerle şehir sınırlarına çekiliyordu
bir şehir
bir başka şehrin yalnızlığına tanık olmasın diye
acaba burası o şehirmiydi
bu sokak
bu ev
bu kapı
benim yalnızlığıma mı açılıyordu?
kapıyı açtım
sıcacık bir şey içime boşaldı
yalnızlığım olsa gerek!!???"
şiir bitti...
bir ölümden başka birinin ölümüne koşmuş eceline ramak kala yetişmiş azrail gib beliriverdi babam odada.
işte o anda yuttum ağzımdaki birikmiş tükürüğü...