14/03/2003
Ne uzaksın şimdi bana;
Yollar yorgun bugün; bana gelen sen olmayınca kapadı kapılarını sen gelene dek. Göçmen kuşlarda vazgeçti uçmaktan, sana getirecekleri mektubum olmadığından. Baharın ilk-i gelmişken solduğumu gördüğünden sonbahar oluverdi aniden. Kahverengi gözlerimin senden aldığı maviliği de sarıya dönmekte gittin gideli. Sesini gizlediğinden bu yana da günüm kısaldı, gecem neredeyse tüm günüm kadar.

...

Ve ben apartman griliklerinde maviliğini bekledim hep. Adı konmamış konamamış uzun zamanlar geçti. Adı konamamış vakitlerde düşündüm, çaresizdim yine; bu senden ayrı ama hep senin içinde olduğun kayıp vakitleri ya yalnızca ben yaşıyordum ya da yaşayanlar vardı ama ad koyamıyordu kimse sen olan senin olan bu uzuuuun zamanlara...Aslında senin de adın yok, seninle geçen zamanlarında..

...

Yine adsız zamanlar geçmekte, içinde adsız kahramanlar...?
Yollar yorgun, uzak bugün yine ve “çizdiğim yolum” dediğin yolun bitimindeki şehirler eski, bilinmedik benim için. Yolumun ulaşmak istediğim yerindesin dediğim yolumda kayıp, seni kaybedeli! Nerede unuttum, kime bıraktım hiç hatırlamıyorum. Her zaman her şey hep bilinmedik ve hep sevgili uzak, kayıp. Yolum kadar yada yolum gibi!

...

Usandım ve uslandım artık; böyle kalsın her şey! Bilinmedik...

...

adsız zamanlar ve yeni kayıp yüzler düşümde, sesin daima yüreğimde birde tek bakışın..