Bir þehri tanýmak bir insaný tanýmak gibidir demiþ þair. Hani, birine aþýk olursun da onu tanýmak, keþfetmek, biraz da elde etmek için nasýl çabalarsýn?.. Ýþte ben de, ayný böyle bir heyecanla keþfe çýktým.

Kýsa bir süredir yaþýyorum ben Ýzmir’de. Her günüm, yepyeni bir insaný tanýmaya çalýþýrken duyulan keyif gibi, heyecan gibi geçiyor. Sokaklarýný dolaþýyor. Dilini çözmeye, ruhunu anlamaya çalýþýyorum.

Bostanlý pazarýnda satýlan otlarýn isimlerini ezberliyorum, tatlarýný sonraya býrakarak. Gevrek, Kumru, Boyoz yiyip, Çiðdem çitliyorum.

Hiç ummadýðým bir anda, ummadýðým bir huyunu görüp þaþýrýyorum. Sabahýn ikisinde üçünde, vapura biniyorum. Ben bu þehire geldim geleli, vapur dýþýnda hiç bir araca binmez oldum... Yürüyorum...

Yürümeden tanýmak mümkün deðil. Hangi sokaðýn köþesinde ne var ? Bilemezsin, yürümezsen. Detaylarý, yüzleri, anlýk olaylarý yakalayamazsýn.

Alýþveriþe arabayla gidersen, ancak, büyük marketlerde raflarýn arasýnda dolaþýp çýkarsýn. Oysa, Karþýyaka çarþýsýna yürüyerek gider, dükkan dükkan dolaþýr, peynirin zeytinin kokusunu duya duya, tadýna baka baka alýþveriþ yaparsan neler yakalarsýn neler.

Çarþýya peynir almaya gittim. Antikalarla, siyah beyaz fotoðraflarla dolu Dantela Kafe’yi gördüm þaþýrdým.
50-60 sene öncesini yansýtan nefis bir mekan.. Sokaðýn içinde hiç beklemediðim bir anda, beklemediðim bir yerde çýktý karþýma. O kalabalýk çarþý içindeki bu rastlantý; Çok yoðun, iþlerden baþýný kaldýramayan, meþgul ve daðýnýk bir adamýn, bir an durup, bana bir gül vermesi ve romantik sözler söylemesi gibiydi.. Gülümsedim.. keyiflendim.. .

Anlayacaðýnýz ben Karþýyaka’da oturuyorum. Ýzmirli’lilere normal gelen, doðal gelen herþey benim için yeni bir heyecan. Ayný Palmiyeler gibi.
Ýzmirliler!!... Siz yolda yürürken palmiyeleri farkediyormusunuz?...

Bu, insanoðlunun en kötü huyudur biliyormusunuz? Alýþtýðý þeyleri önemsemez olur. Bu aþkta da böyledir. Yeni tanýþtýðýnýzda her sözü, her davranýþý, ilginç gelen bir insanýn, bir süre sonra, kadýnsa; Saç rengini deðiþtirdiðini, erkekse; Býyýðýný kestiðini farketmez olursunuz.

Ben öyle olmayý sevmiyorum. Ve þu an, aþk modundayým. Ben bu þehre aþýk oldum. Býrakýn, keþfin, acýnýn, tanýmaya çalýþmanýn, bazen hayal kýrýklýðý yaþayýp, bazen de mutluluktan uçmanýn tadýný çýkarayým. Býrakýn aþký doyasýya yaþayayým...

Fügen Yýlmaz
01.11.2000