Türküler içinde ihaneti dile getirenler az deðildir...Gönlüne dur diyemeyen insanlar öyle çoktur ki toplumumuzda; býrakýp býrakýp giderler eþlerini, sevgililerini baþka diyarlara doðru...Baþka diyarlarda, baþka iklimlerde yeni eþlere, yeni sevgililere doðru...Ne hikmetse, ardýndan türkü yakanlar sadece ama sadece kadýnlar olur. Toplumsal çarpýklýðýmýzý ne güzel anlatýr bu türküler...Erkeði hoþ gören toplum düzenimiz sonuçta acýlý kadýnlar çýkartýr ortaya...Kimi yanýk türküler söyler, kimi bekler durur terk eden eþini-sevgilini, kimi öldürür kendini...’O yaptý, ben de yapmalýyým’ fikri gelse de aklýna, iflas eder her seferinde...Sadakatin, baðlýlýðýn, namusa olan sözleþmenin aðýrlýðý altýnda ezilir gider kadýnlarýmýz...

“MÜHÜR GÖZLÜM SENÝ ELDEN
SAKINIRIM, KISKANIRIM...
HEM OÐLUNDAN, HEM KIZINDAN
SAKINIRIM, KISKANIRIM OY!”

Kýskandýðýmýz kiþiyi onure eden garip bir duygudur bu! Biraz da dikkat çekmek için kýskanýyor gibi davranýr insanlar...Her ne kadar önüne geçilemeyen bir ruh hali de olsa, gereði yoktur sevgiliyi, eþi kýskanmanýn...Böyle davranmakla ölüm oklarýný kendimize saplamýþ oluruz aslýnda. Özgür býrak ki sevgiliyi, sana ne kadar baðlý olduðunu ölçebilesin!..Yoksa hepten kaybedersin onu...Sýkýlan çamaþýrýn suyu çýkar deðil mi?

“YARÝM ÝSTANBUL’U MESKEN MÝ TUTTUN
GÖRDÜN GÜZELLERÝ BENÝ UNUTTUN!.”

Hoþ bir ezgisi vardýr bu türkünün; acýyý ve terk edilmiþliði yüreðe zýpkýnlayan bir ses söylüyorsa eðer, aðlamamak mümkün deðildir!..Ben, en çok Þükriye TUTKUN’un sesiyle söyleneni seviyorum valla...Lakin kýzmýyor da deðilim bu türküye...Yar gidecek Ýstanbul’a, unutacak beni güzelleri görünce ha! Olamaz!..Ben de giderim Ýzmir’e, Adana’ya, Mardin’e... bir yar bulurum ona inat olsun diye; ne haber?! Lakin iþ burada bitmiyor...Ýþ bu türküyü hiç söylememekte bitiyor bana kalýrsa. Nasýl mý?

En güzelin kendisi olduðunun farkýna vardýðýnda Türk kadýný, hiç söylemeyecek bu türküyü inanýn!

“GÜVERCÝN UÇUVERDÝ
KANADIN AÇIVERDÝ
EL OÐLU DEÐÝL MÝ
SEVDÝ DE KAÇIVERDÝ”

Allah allah!..Yalanmýþ demek sevgi denen þey! Gerçek olsaydý kaçmazdý a caným; demek ki sevmemiþ!..A be kadýn! Seni sevmeyeni sevip de, böyle türküler yakarsýn? Düþme sakýn dallardan..Kýrmýzý þeftali çiçeði ol, elma ol, kýzýlcýk ol ama sakýn düþme dallardan!..

“DAÝMÝ’YEM HER CAN ERMEZ BU SIRRA
YUSUF, SABIR ÝLE GÝTTÝ MISIR’A
KOYUN OLUP MELEDÝM ARDISIRA
BU DA GELÝR BU DA GEÇER AÐLAMA!”

Geçer elbet Üstat Daimi!..
Ne var ki yýkar geçer,yakar geçer!..
Küller kalýr geride, bir de özlemin adý:

Gül açmamýþ bahçe,
Kýrýþmamýþ çiçekli çarþaf,
Koklanmamýþ ten,
Ve
Aðlayan gece kalýr bende...

Efkarým basar birden...Hüznün þafaklarý atar yüreðimde; özlemlere düþerim..Þiir yazarým olmaz, kuþlara bakarým olmaz, bulutlarý tarar bakýþlarým olmaz..Yine türkülere bulaþýr yaralý gönlüm; bir baþka türküde bulurum teselliyi.Sesimi duysun diye avaz avaz söylemeye baþlarým; çatlak, notasýz, sazsýz...Ritimleri düzgün ama!.. Gözümden akan damlalarýn týk týklarýdýr metronomum...

“EY SEVDÝÐÝM SANA ÞÝKAYETÝM VAR
NE SEVDÝÐÝN BELLÝ NE SEVMEDÝÐÝN,
BEN DE BÝR ÝNSANIM BÝR TEK CANIM VAR
NE SEVDÝÐÝN BELLÝ NE SEVMEDÝÐÝN...
ZALIMSIN OY OY
HAYINSIN OY OY
NE DE’YÝM OY OY OY!..”

Oysa:

Her gün yeniden seviyorum seni
Her gün yeniden su doluyor yüreðime
Ýçinde yýkanýyor kuþlar
Bilsen ki çýrpýnýþlarýndasýn...

(devam edecek)