Tanrým bana yardým et. Beni buradan çýkar,tanrým çok korkuyorum. Sol bacaðýmdaki merminin yol açtýðý yara artýk daha da kötüleþmiþ, kanýn botlarýmdan içeri sýzdýðýný fark ediyorum. Dokunduðumda hissettiðim kanýn sýcaklýðýyla, vücudumda duyduðum üþüme hissi tezatlýk oluþturuyor.Tanrým yardým et.
     Her yönden silah sesleri, baðrýþmalar geliyor. Roketlerin výzýldayarak,ufak çaplý bir kuyruklu yýldýz misali gözümün önünden geçtiðini görüyorum. G-3 ve kalaþnikof sesleri sanki hiç kesilmeyecek gibi...Çok fazla kalaþnikof sesi duymam, kötüye iþaret;kalaþnikof kötü adamlarýn yani teroristlerin silahý. Bu da düþtüðümüz pusunun büyüklüðünü gösteriyor. En az 50 kiþi saldýrmýþ olmalý. Karþýlýk olarak tek tük duyulan bizimkilerin G-3 sesleri durumun kötü olduðunu kesinleþtiriyor. Fena pusuya düþmüþüz.
     Hepsi o aptal teðmenin inatçýlýðý yüzünden oldu. Vadinin üstünden gitmek varken,vadinin altýndan; dere yataðýndan gitmek onun fikriydi. O kendini bi bok sanan ukala gür sesiyle, etrafa emirler yaðdýrmadýðýna göre, bir þarapnel parçasý ya da bir mermiyle çoktan tanýþmýþ olmalýydý.
     Kafamý güçlükle saða çevirip biraz kafamý kaldýrdýðýmda, ilerde yatan iki kiþi gördüm. Öndeki bizim bölüðe katýlan yeni çocuk, sanýrým düþen bir roketten nasibini almýþ. Yanýk et ve kan kokusu burnumun direðini sýzlatýyor. Onunla tek muhabbetim, bu sabah kahvaltýdan sonra bana sorduðu “sigaran var mý?” cümlesiydi. Ýlk ve son diyaloðumuz olmuþtu. Kimbilir belki daha samimi,belki de dost bile olabilirdik. Kafa dengi birine benziyordu. Ama artýk geçti. Aslýnda her þey için çok geçti.
     Karþýlýk vermek istiyorum,tüfek ne kadar aðýrlaþmýþ. Kaldýracak mecalim yok. Her þey, yavaþ çekim misali, çok yavaþ ilerlemeye baþladý. Tanrým galiba ölüyorum. Artýk ayaklarýmda kandan bir gölet oluþtu. Üþüyorum,çok üþüyorum...
     Düþünceler etrafýmý sarýyor.Benim hiç çocuðum olmayacak. Çocuðumu kucaðýma aldýðýmda herkesin “dünyanýn en büyük mutluluðu” dediði hissi tadamayacaðým. Benim hiç karým olmayacak. Hep nikahlarda gýpta ile baktýðým;gelinin duvaðýný açýp alnýný öpemeyeceðim. Sevgilim, sen kollarýmda yatarken,saçlarýný koklayýp, kulaðýna iyi geceler deyip huzurla uyuyamayacaðým...
     Tanrým,20 yaþýndayým, hayat bu kadar kýsa olmamalý. Neden tanrým, neden...Annemi artýk göremeyeceðim. En çok da buna üzülüyorum. Sevgilimse sýmsýcak dudaklarý artýk bana çok uzak.
     Umarým cennet denen yer vardýr. Ben þehit olacak mýyým acaba? Þehit olursan cennete gidersin diyorlardý, umarým doðrudur. Cenneti bilmesem bile cehennemin ne demek olduðunu biliyorum. Son 20 dakikadýr onun içindeyim. Tanrým bu acý dayanýlacak gibi deðil.
     Onca aldýðýmýz eðitimden sonra,daha ne olduðunu anlayamadan,ilk çatýþmada pusuya düþmüþ,açýlan ilk ateþte vurulmuþtum. Oysa askerden sonra ne hayallerim vardý. Hepsi boþmuþ. Tüm planlar ve umutlar namludan çýkan kurþuna baðlýymýþ. Deniz kýyýsýnda ki kumdan kaleler gibi...hep yýkýldý, yeniden yapamam artýk...
     Ölürken hayatýn film þeridi gibi gözlerinin önünden geçer cümlesi kafamda yankýlanýyor. Oysa benim düþünüp görebildiklerim; annemin benim öldüðümü duyduðu andaki aðlayýþ ve feryatlarý, bir de sevgilim, aþkým, caným, bir tanemin ben birliðe teslim olurken ki son vedalaþmamýzdaki, buhulu otobüs camýnýn arkasýndan gördüðüm hüzünlü el sallayýþlarý...
     Artýk acý hissetmiyorum. Ýçim huzur dolu. Ne bileyim, kendimi hiç böyle hissetmemiþtim. Üzerime bir karaltý geliyor. Yardým et demek istiyorum, belki bizimkilerdendir umuduyla. Ama aðzýmý oynatamýyorum, sanki biri sesimi almýþ.
     Acaba kim bu gelen? Azrail mi yoksa melekler beni omuzlarýmdan tutup cennete götürmek için mi geldi. Ama melek veya azrail kalaþnikof taþýmaz ki...Yaklaþýyor,yaklaþýyor. Yüzünü belli belirsiz görüyorum, muhtemelen 15-16 yaþlarýnda bir çocuk. Silahýný bana doðrultuyor. Bana ateþ ettiðini, namludan çýkan ateþle, göðsüme gelen basýnç nedeniyle anlýyorum. Artýk kimin umurunda , hiçbir þey hissetmiyorum, hiçbir þey duyuyorum. Çocuk yaklaþmaya devam ediyor. Tüfeðini kaldýrdýðýný görüyorum. Suratýma tüfeðinin dipçiðiyle vuruyor. 2 tane sayabiliyorum. Sonra birden inanýlmaz derecede hafiflediðimi hissediyorum. Tanrým, yükseliyorum. Aþaðýya bakýyorum, vücudum orda. Çocuk da orda, hala suratýma dipçikle vurmaya devam ediyor. Oysa ben yükseliyorum,yükseliyorum...