Partilerdeki Takaslar
Gönüllerindeki belediye başkanlığı için, siyasi fikri doğrultusunda değil de seçilebileceğini daha garantili gördükleri partilerde adaylıklarını ilan edenler, umduklarını bulamadıklarında hemen başka bir partiye kapılanmakta hiçbir engel tanımaz oldular. Aslında bu şekilde davrananların siyasi inançları olduğunu düşünmek bile yersiz ve gereksiz. Hasbel kader seçilseler bile seçildikleri partide kalacaklarını kim garanti edebilir? Siyasetin bu denli yozlaştırılmasına akıl erdirmekse olası değil. Bu durumda seçmen ne yapsın? Kime inanacak? Adayların çoğunda parti kavramı yok olmuş. Yalnızca seçilmeye kenetlenmişler.
Siyasi partiler, gerçek anlamda siyasi olmaktan çıkmışlar, avanta ve yemek partilerine dönüşmüşler. Bu yozlaşma bin dokuz yüz seksen sonrası başlamıştı. Halen katlanarak devam etmektedir. Seçim yasasında bağışlarla ilgili maddeler vardır. Belirli bir rakamın üzerinde yardım almak yasaktır. Peki bu değirmenin suyu nereden gelmektedir. Yasa ve yasakların delinmesinden mi? Bu çirkin seçim kampanyalarına sınırsız parası olanlardan başka kimler katılabilirler. Hangi üstün değer bu masrafları göze alıp ta aday olabilir? Böyle bir ortamda çıkarlarını ön plana almayıp oy kullananların günahı ne?
Bin dokuz yüz seksen üçte belediye başkanlığına aday olmuştum. Kahvehanede, kahvehanelerde bulunanlarla sohbet ederken, hepsi sözleşmişler gibi ANAP lılar geliyor diye ayağa fırladılar. Kimi koşarcasına gidip gelenleri karşıladılar. Sap gibi olduğumuz yerde kaldık. ANAP adayı meşhur Menteşe ağanın damadı Kerim Acarbay. Ne o beni tanıyor ne ben onu. Destekçilerin çoğu da Menteşe grubunun yani Hasbi ağanın adamları. Bunların hiç biri Menemenli değiller. O dönem Hasbi ağanın en parlak dönemiydi. Menemen’de köpek maması üreten fabrikası nedeniyle Menemen’deydiler. Ardı arkasına bira şişeleri açılmaya başladı. Oturduğumuz masadakilerin getirilen biraları kabul etmemesi birinin dikkatini çekti. Biri onlar Halkçı Partililer, ortada oturan da başkanları. Aday ve yanındakiler hemen yanımıza gelip özür dilediler. Sizin burada olduğunuzu bilseydik gelmezdik dediler. Özür dilemeye gerek yok. Bize sizi dinleme fırsatı verdiniz. Siz bitirdikten sonra biz devam ederiz dedim. Biz oradayız diye konuşmalarını kısa kestiler. Giderlerken kaç bira içildi diye sormadılar. Borcumuz kaç kasa diye sordular ve hesabı ödeyip gittiler. İkilem içindeydim. Bu adamları davranışları için iyice bozmalı mıydım? Yoksa ola ki partimize oy verirler düşüncesiyle olanları görmezlikten mi geçmeliydim? Kararımı verdim. Yanımdakilere hadi kalkın gidiyoruz dedim. Gitmek için kalktığımızı görenler, hayrola başkan niye kalktınız diye sordular. Oylarını birkaç şişe biraya satılığa çıkaranlara söyleyebileceğim hiçbir şey yok dedim. Başkanım biz yeriz içeriz ama satılmayız. Sen merak etme dediler. Gerçekten yediler içtiler ama satılmadılar. Oylarını ANAP a değil de Doğruyol partisine verdiler. ANAP ın o müthiş harcamaları, hiç harcama yapmadığım halde benim aldığım oy kadar oy almalarına yetmişti.. Neyse bağış sınırlamasının uygulanmaması fakirlerin işine yarıyor. Doya doya yesinler içsinler ama satılmasınlar. Satılmamaları ilerideki seçimlere iyi bir ders olsun.
                              ***
CHP nin Çankaya belediye başkan adayı belirleme kavgasında ilk raunt Önder Sav’ın. Eşref Aydın havlu atarak kavgadan çekildi. İstifasının kabul edilmesi ise benim için sürpriz oldu. Oysa o kavgada birlikte hareket ettiği dokuz arkadaşıyla birlikte istifa etmeleri gerekirdi. İstifa medeni cesaret işidir. Bu cesareti gösterdiği için Sayın Eşref Erdem’i kutlarım. Darısı diğer gediklilerin başına. İstifası belki yeni yüzlerin önünü açar. Gönlümüzde yatan CHP nin yeniden yaratılmasına neden olur.
                         Özcan Nevres
. .