zamana yenik düştük biz
sürekli sancılandı bir yanımız
göçebelikler yaşadın sen hep
çamurlara saplandın
yaşatamadık sevdayı
belki kılavuz kaptansız çıkmışız yola
çarpmışız gemimizi kayalıklara
batırmışız aşkımızı

resmin gölgeme takıldı bir zemheri akşamında
şimdi gezindiğim her yer
ölümün bir kıyısı
attığım çığlıklar kahrolası alnımın yazısı
sokağındaki gölgem küçüldü artık
her gün ihbar ediliyorum karakola
yüreği yanan tek kişiyim sanki koca alemde
senin sayende
durmam gayrı bu şehirde

giderim
zemherilerle kavga yapıp
yıldızları yumruklayarak
sensizliğimi yanıma alıp
intiharlar kuşanarak giderim
gülüm...