ÝHTÝYAÇ
Hisler ihtiyaçlar kadar yaþanýr
Ýnsanýn gizli gerçeðidir bu...
Tehlikeli olan;
yaþanýlan her güzel þey, inanýlan her güzel söz,
güvenilen her zarif davranýþ
bu gerçekle birlikte tüm anlamýný yitirmektedir!
Öðrendim ki,
hisler deðiþmese bile
ihtiyaçlar mutlaka deðiþmektedir.
Yaþanmýþlýðýn insaný nereye sürükleyeceði
ve doyuma ulaþmayla birlikte
yeni ihtiyacýnýn ne olacaðý
kiþinin kendinde bile belirsizken,
ondan nasýl -daha- sýný bekleyebilirsin ki?

Ýhtiyaçlar kadardýr yaþamak,
herkes gibi, herkes kadar,
kutsallýktan sýyrýlarak....
Yokluk söz konusu olduðunda,
sen seninle baþbaþa mutlu olmayý
becerebilmelisin o yüzden.
Kendine müdahale ederek,
kendini yaþatýp kendini öldürerek,
koþarak, aðlayarak, sevip nefret ederek
ve hatta belki de ayakta durmayý baþardýkça
yüzeyselliðin kalesi gibi duran
insanlardan kaçýp uzaklaþarak....
Hatýralar yaþanan yerde ve
artýk "olmayan" a býrakýlýr hep!
Yeniyi, özeli aramak,
nabýz durduran coþkuyu bulmak gerekir geçilen yollarda.
Sadece mutluluk için yaþamak...
Ýçinde saydam bir umudun olduðu,
mutluluðu gizlendiði yerden bulup
çýkarmak deðil midir zaten,
peþinde koþtuðumuz ihtiyaç?