Oturuyorum ve yine tek kelime etmek istemiyorum. Kelimelerimin etrafımdaki beni boğan havaya karışması beni rahatsız ediyor. Sanki kelimelerimi bir kağıtta saklayınca çevremdeki havanın zehri onlara bulaşamayacakmış gibi geliyor ve yine kağıtlara saklanıyorum.

Düşünüyorum...

Delicesine bir hızla düşünüyorum. Öyle hızlı bir geçit töreni var ki kafamda sadece olayların siluetlerini görebiliyorum belki de görebildiğimi sanıyorum. Her şey BELİRSİZ..

Bu " BELİRSİZ " kelimesinden ne kadar nefret etsem de anlaşılan o ki o beni çok seviyor ve sandığımdan da sadıkmış. Hayatıma yerleşti ve gitmek bilmiyor. Düşünceler gizli kapılarımı çalıyor birer birer. Ama her kapıya cevap olarak içerde oturan BELİRSİZ bakıyor. Karşılıklı oturuyoruz. Ben ona bakıyorum o da bana. Yılları deviriyoruz birlikte...

Nerden ve ne zaman aldım ben bu " BELİRSİZ " i kapıdan içeriye. Yıllarca susmuşum ya ona karşı, cesaretimi toplayıp soruyorum ona " Nerden Geldin? " diye. Diyor ki " Ben hep burdaydım, sen yeni mi farkıma vardın? ". Sonra başlıyor anlatmaya;

Doğrularla doluyum ben

Yanlışlarla doluyum

Benim adım BELİRSİZ, bir de arkadaşım var SEÇİM

Herkesin içinde vardır

Bir BELRSİZ ile bir SEÇİM

Hayat bizim etrafımızda döner

Düşünceler kapıyı çalar

Önce ben bakarım sonra seçim

Ya doğruyu alırsın eline ya da yanlışı

Cezalarla doluyum ben

Ödüllerle doluyum

Benim adım BELİRSİZ, bir de arkadaşım var SEÇİM

Yanlışa bir cezamız vardır, doğruya bir ödülümüz

Her zaman doğruları göremezsin

Yanlışları da seçersin

Doğrular başka kapılar

Yanlışlar kara delikler açar

Bu gün bir kara kutu yaptık sana

Yanlışlarını biriktirirsin bu kara kutuda

Benzer düşünceler kapını çaldığında

Biriltirdiğin yanlışlara bakıp

Aynı yanlışlarla dönmezsin onlara...