Geçmişte yaşamak

Yağmur çisiliyordu, gündüzün yerini karanlığa terketmeye başladığı saatte.
Bahçe içerisindeki tek odalı evimden çıkıp, kendimi sokaklara atmak istedim. Yaklaşık üç-dört metrelik bahçe kapısına doğru ilerlerken, çiseleyen yağmur damlacıklarının ağaçların yapraklarıyla temasıyla çıkarttığı sesle durakladım.
Öyle bir ses ki, sanki yağmur ile yapraklar dans ediyor. Bahçe duvarının kenarına çömeldim, bu dansı hissederek izlemeye koyuldum.
Böyle bir şey yok..
Kanım kaynıyor, içim ürperiyor, yağmur damlası yaprakla buluştuğunda..
Sanki, özlemle beklediğim sevgilim gelmiş yanıma, yağmurda ıslanan bedenlerimiz birbirine temas ediyor, ortaya çıkan müzik eşliğinde dans ediyoruz..
Bu düşünce ve duyguyla dalıp gittiğim esnada, uzaktan bir ses:
-Ne yapıyorsun orada?
İrkildim, sesin geldiği yöne doğru kafamı kaldırıp bakmak istediğimde, yağan yağmurla ıslanan saçlarımdan yüzüme doğru akan yağmur suları buna izin vermedi. Elimle yüzümü silip, saçlarımdaki yağmur sularını silip bektım.
Aynı avlu içerisinde oturan yaşlı bir ninemiz vardı. Biz ona Pamuk Abla derdik. İyi bir insandı. Seslenen de oydu.
Camın önüne oturur, her akşam, gün batımını izler, akşam namazı, yatsı namazı derken, gecenin bir vaktinde yatağına uzanırdı.
Sorusuna yanıt verdim, 'hiç' dedim, 'öylesine oturdum, yağmurun sesini dinliyorum, çok güzel..'
-Bende yağmuru izliyorum. Seni gördüm. Rahatını bozmak istezdim ama yağmur şiddetini artırdı, hastalanacaksın diye korktum..
'Acı patlıcanı kırağa çalmaz derler' diye karşılık verdim.
Gerçekten de çiseleyen yağmur şiddetini artırmıştı. Artan bu şiddete ayak uydurup, hayallerim, arzularım da şiddetini artırmıştı. Ta ki Pamuk Abla'nın sesini duyana kadar. O anki heyecanım ve kalbimin atışını daha önce hiç bir dönemde hissetmemiştim.
Yerimden doğruldum, Pamuk Abla'nın penceresinin önüne kadar gittim. Pamuk Abla eliyle saçlarıma, ardından yüzüme dokundu.
'Boşver' dedi, 'Geçmişi düşünme, önünde uzun bir zaman dilimi var. Ben geçmişle yaşadım, bugün ise kimsesizim. Kendimi hep ona sakladım, ama olmadı.''
Biraz da çekinerek, 'kim?' diye sordum.
'Şimdi mezar da' diye karşılık verdi, gözleri gök kubbeye yöneldi, daldı. Biran durdu, sonra devam etti:
-Çok sevmiştim. O da beni seviyordu. Ben öyle biliyordum. Yıllarca bekledim. Evlendi, çocukları oldu yine bekledim. Öldü yine bekliyorum. Neyi beklediğimi bilmiyorum. Ama bekliyorum.
'Neden?' diye sormak istedim, laf henüz ağzımdan çıkmadan devam etti, 'Boşver' dedi, ''Ben geçmişle yaşadım, sen geçmişle yaşama, boş ver. Hadi yoluna git..'
Camın önünden ayrıldım, sokağa çıktım. Ne kadar dolaştığımı bilmiyorum. Hep aklımda Pamuk Abla vardı, kulağımda 'Geçmişle yaşama' sesi yankılanıyordu. Bu yankının yerini ezan sesi aldı. Saate baktım, 05.15'i gösteriyordu, sabah olmuştu.
Gündüz yerini geceye terkederken çıktım, gece gündüze yerini terkederken, eve dönmeye karar verdim.
Eve gelip, bahçe kapısından içeriye girdiğimde, Pamuk Abla'nın evine doğru baktım, ışığı yanıyordu. Pencerenin önünde kimse yoktu. Halbuki o sabah ezanı okunmadan kalkar, camın önünde sabah ezanını dinler, namazını kılardı.
Bir gariplik vardı..
Eve doğru yöneldim, aklıma kötü şeyler getirmek istemiyordum. Camdan içeriye doğru baktım, Pamuk Abla penceresinin önünde sırtüstü yatıyordu.
Cama vurdum, ses seda yok. Kapıya yöneldim, kilitli. Dışarı çıkıp, yan komşumuzu çağırdım, birlikte kapıyı açtık, içeriye girdik. Pamuk Abla sizlere ömür, ölmüştü.
Defnettik. Mezarı başında ona söz verdim, geçmişi yaşamayacağım ama unutmayacağım da..