Sema ;
Kırmızı .
İnce telli bir kar yağıyor ,
Özlenen umutlar , yaşarken hasretle.
Sarılıyor şehir , beyaz dumana
Masumiyeti soruyor şehir
Hislerine cevap arıyor
İstemiyor günahı , karla olan buluşmasında
Kar ;
İstanbul’la paylaşıyor
Hasretini
Şehir üzüntüsü kara anlatıyor.
Hüzünle değil , aşkla sesleniyor ;
Kar , mavi gözlü şehre
“Neden gelmedin” diyor gece ,
“Şehir senin için göz yaşı döktü”
Kar hüzünleniyor ve tüm şefkatiyle sarıyor şehri
Soğuğunda sıcaklığı hissediyor
Doyasıya dokunuyor
Ölesiye sevişiyor şehir.
İstanbul , karla sevişiyor.
Nihayet ayrılık vakti geliyor ,
Şehir metanet diliyor yaratıcıdan
Kar pınarlarına hakim olamıyor
Ağlıyor şehrin mavisine ve diğerlerine

İnsanlar …
Ayaz sanıyorlar ; gecenin kara olan öfkesini ve
Karla karışık yağmur sanıyorlar ;
Karın , şehirden ayrılırken göz yaşı dökmesini