Dar mekânlardan sıkılıyorum. Yeni birşey değil bu. Belki de çocukken beni avutmak için “aydede”yi göstermelerinden anlamalıydım. Dar mekân dedimse, ferah bir asmakat da avutmaz beni, bilesiniz. İllâ da şöyle geniş ve büyük penceresi olan, ufka yakın yerler olmalı ki keyfi gelsin alemin. Beşinci katta oturmak, beşinci kata kadar tabanvayla çıkmak, çıkıp da kurulmak plastik sandalyeme. Sandalyemden dünyayı avuçlamak ve kuşatmak bütün serçelerini yeryüzünün. İşte benim keyfim.

“Beşinci kat”ın simgelediği mânâ mıdır beni etkileyen, yoksa sadece ferahfezâ bir bakış adına mı seviniyorum çocukçasına, bilemiyorum. Ama şuna eminim ki, asansörsüz bile olsa yüksek yerlerde oturmak içimi ısıtıyor.

Bizim buralarda kış demek, kar demektir. Öyle yağmurmuş, doluymuş, rüzgârmış.. Kesmez bizi. Öylesine de kış mı denir?! Bize şöyle okkalı tarafından kar tanecikleri gerek. Yoksa kışın tadı mı çıkar canım?! Evlerin bacalarından sevgi alaşımlı karbonmonoksit çıkar çıkmasına da, sizin bu manzarayı temâşâ edecek yükseklerde bir yeriniz yoksa hiç kıymet-i harbiyesi kalmadı demektir.

Evlerin çatısına biriken kar yığınlarına şöyle muzipçe bakınsanız, sanki dondurma külahıdır hepsi. Hepsinin üstünde de üç top hâlis Maraş dondurması. Maraş dondurması dedim de, hiç unutamam eksi beş derecede karlar üstünde yediğimiz dondurmayı. Nefesimiz donuyordu ama elimizdeki dondurmayı yüreğimizdeki sevgi ısıtıveriyordu. Ne günlerdi.. Ne yıllardı.. Bazen çocuk olası geliyor insanın. Bazen de büyük olmanın çocuk olmaya engel olmadığını hatırlayıveresi. İçimizde, tâ şuramızda bir yerlerde sindirilmiş bir çocuk yatıyor. Bazen, hani kimsenin görmediği yerlerde uyandırıveriyoruz onu. Birileri geldiğinde de “şişşt” deyip susturuyoruz. Ne çabuk unutuyoruz. Ne çok korkuyoruz “birileri”nden. Ve ne çok kendimizden uzaklaşıyoruz böyle.

Kışı anlatacaktım, keyfim kaçtı. Anlatmıyorum mevsim olan kışı. İçimizdeki kışları çözmeliyiz önce. Ya da çözmeli miyiz, ona karar vermeliyiz önce! Kışlarımızı da sevmeli değil miyiz aslında?! İtiraf etmeliyim ki, mükemmeliyetçi fıtratıma bu sözleri söyletmek hayli zaman aldı. Yanlışları bodoslama görmemek, sadrı geniş insan olmak... Belki de bir musîbet isabet etmeli, ki nasihatin binlercesini kulak ardı etmeyelim.

Kış demiştim, kış kış oldu!

Karların da senfonisi vardır. Her kar kendi makâmında iner yeryüzüne, bir melek eşliğinde. Hiçbiri de yolunu kesmez ötekinin. Berikine çelme takmaz yani. Bir dua gibi sarıverirler yeryüzünün sivilceli bedenini. Karı en çok çocuklarla melekler özler belki de. Biri oyun oynar onunla ibadet neşesi içinde, diğeri ibadet eder onunla oyun tadında. Çocuk, oyununa mâni oldu diye kızar karın üstüne basıp geçenlere.. Melek ibadetine mâni oldu diye kızar mı bilinmez karın üstüne basıp geçenlere.. Ama muhakkak ki dua eder, “kar vakti”ni “dua vakti” bilmeyen dar yüreklilere.

Melek, çocuk, beşinci kat, kar, kış, sevginin ısıttığı dondurma...

Hey kardeş, ehl-i keyf olana bir salep lütfen. Şöyle üzeri bol tarçınlı olsun, biraz da çabuk olsun; daha gidecek çok yolumuz, görecek ve hissedecek çoook mekânımız var. Daha “gidilesi mekânlara götürecek” bir avuç “kar”ımız var!



Kasım 2004
Kar yurdu Ankara