Öðrencinin aþký

Ankara terminalinden bindiði otobüs, gecenin karanlýðýna karýþýp, uzun ince yolu kat edip, menziline varama çalýþýrken Fatma oturduðu koltuktan hafiften öne eðilim, yol kenarýndaki aðaçlarýn süratle gözünün önünden geçiþini izlerken, yýllar önce ters istikamete ailesiyle birlikte gidiþi gözlerinin önüne.
Kasabadan ayrýldýklarýnda henüz 12 yaþýndaydý. Ýlkokul 5’inci sýnýfa geçmiþ, memur olan babasýnýn tayini Erzurum’a çýkmýþtý. Annesi çalýþmadýðý için tek memur maaþý ile geçinmek zorunda kalan babasý tayinin beklemediði bir anda çýkmasýna çok sinirlenmiþ, bu tayin babasý ile annesinin kavga etmesine neden olmuþtu. Fatma bu kavganýn ne anlama geldiðini bir türlü o yaþlarda anlamýyor, anne ve babasý arasýndaki aðýz kavgasýna dayanamayýp, aðlýyordu.
Fatma’nýn gözlerinin önüne geldi, evlerindeki o karmaþa. Þimdi hak veriyordu, babasýna. Þefaatli’den kalkýp, Erzurum’a taþýnmak için babasýnýn maaþý yetmiyor, yapýlan hesaplar bir türlü tutmuyordu. Öðretmen olan babasý, tanýdýklarýndan borç para bulup, Erzurum’a gidebilmiþlerdi. Daha sonra da bu aldýðý borç parayý ödeyebilmek için sýkýntýlý günler yaþamýþlardý.
Babasý Fatma’yý zor olmasýna raðmen Üniversiteyi okutabilmiþti. Babasý baþka bir meslek edinmesi için çok çalýþmýþtý ama Fatma tercih hakkýný kullanýp, Edebiyat Fakültesi’ne girmiþ ve mezun olmuþtu. Mezun olduktan sonra iki yýl bekleyip, Milli Eðitim Bakanlýðý'nýn açtýðý sýnavlarý kazanýp, öðretmenlik mesleðine giriþ yapmýþ, ilk tayin yeri de Babasýnýn görev yaptýðý Þefaatli Ýlçesi olmuþtu.
Fatma’nýn düþüncelerine noktayý, otobüsün Yerköy kavþaðýnda durup, yolcularýn bir bölümünü indirmesi koydu. Þoför, ‘’Ýhtiyacý olan varsa gidersin, benzin alacaðým’’ uyarýsýyla yerinden kalkan Fatma, otobüsten indi, benzin istasyonunun yanýnda bulunan markete girip, bisküvi ve kolonya alýp çýktý. Kolonyadan bir miktar eline boþaltýp, yüzene, alnýna sürdü. Yerine geçti, kýsa bir süre sonra þoför de binip, ‘’Yanýnda gelmeyen var mý?’’ diye sorup, ses çýkmayýnca yoluna devam etti.
Yaklaþýk 30 dakikalýk bir yolculuk sonrasýnda Þefaatli Ýlçesi’ne geldi. Otobüsten indi. Çocukluðunda býraktýðý Ýlçe çok deðiþmiþti. Kendisini babasýnýn arkadaþý Mustafa amca karþýladý. Götürüp öðretmen evine yerleþtirdi.
Fatma, sabahýn ilk saatlerinde uyanýp, kahvaltýsýný yaptý, Ýlçede kýsa bir tur yapýp, Ziraat Bankasý’ndan bir miktar para çekip, Kaymakamlýk binasýnýn yolunu tuttu. Küçük bir Ýlçe ve çocukluk yýllarýnýn bir bölümünün geçtiði için fazla yabancýlýk çekmedi. Kaymakamlýðý kolayca bulup, içeriye girdi, ikinci kattaki Milli Eðitim Müdürü'’ün kapýsý çaldý. Evraklarýný verdi, iþlemlerini yaptýrdý. Görev yeri olan köye gitmek üzere yazýlý belgesini aldý.
Kaymakamlýktan dýþarýya çýkarken Mustafa amca ile karþýlaþtý. Birlikte önce öðretmen evine daha sonra da görev yeri olan köyün dolmuþ duraðýna gittiler. Fatma, minibüse binip, köy yoluna doðru yöneldiklerinde hem heyecanlandý, hem de kendisinin nelerin beklediðini düþünmeye baþladý.
Minibüs þoförü köyün içerisine girip, sarý renkli, tek katlý, duvarlarýnýn bir bölümünün boyasý dökülmüþ binanýn avlu kapýsýnýn önünde durdu, arkasýna dönüp, ‘’Hoca haným, okul burasý. Yan tarafýnda da kalacaðýnýz yer var. Siz gidip yerleþin, ben muhtara söylerim’’ diye uyardý.
Fatma elindeki bavulu ile birlikte minibüsten indi, bir taraftan okulun dýþ cephesini incelerken, bir taraftan da aðýr adýmlarla öðretmen lojmanýna doðru ilerlemeye baþladý. Tam bu sýrada henüz 18-19 yaþlarýnda bir genç karþýsýna dikildi, ‘’Siz yeni öðretmenimizsiniz herhal’’ dedi. Fatma öðretmen, kafasýný sallayarak ‘’Evet’’ karþýlýðýný verdi. Genç, kendisinin muhtarýn oðlu olduðunu söyleyip, kendisini tanýtmaya baþladý:
-Adým Rüstem öðretmenim
-Memnun oldum Rüstem, bende Fatma öðretmen
-Verin bavulunuzu ben taþýyayým
-Zahmet etmeyin ben taþýrým
-Olur mu öðretmenim, verin ben taþýrým
Rüstem bavulu aldý, önden lojmana girip, Fatma’ya lojmanýn içerisini göstererek, lojmanýn iç kýsmýný anlatmaya baþladý:
-Ýþte burasý salon, burasý yatak odasý, mutfak, tuvalet ise çýkýnca hemen yanda
-Tamam ben gerisini hallederim
-Olmaz öðretmenim, ihtiyacýnýzý karþýlamak üzere ben buradayým, siz yerleþin, bizim evimiz hemen ilerde, birazdan annemde gelecek
-Sizden iki ricam olacak!
-Söyleyin öðretmenim!
-Birincisi bana öðretmenim demeyin, ismim Fatma, Fatma öðretmen diyebilirsiniz, ikincisi izin verirseniz ben yorgunum, biraz dinlenmem ve yerleþmem gerek, annende sonra gelsin, anlaþtýk mý?
-Tamam öðretmenim de!
-Tamamý ne?
-Ben size nasýl Fatma Öðretmen diyeyim ki?
-Bayaðý diyeceksin
-Diyemem, herkes bana güler
-Neden?
-Okul dýþýnda derim ama ya okulda
-Nasýl yani, sen öðrenci misin?
-Evet öðrenciyim, bir türlü bitiremedim, kýsmetse bu yýl bitireceðim
-Kaç yaþýndasýn?
-19 yaþýmý bitirdim
-Bu yaþa kadar ilkokulda kalýnýr mý?
-Ne yapayým, köylük yer burasý, babam okulu bitirememiþ, askerden sonra diploma aldý
-Neyse, þimdi git sonra konuþuruz
Rüstem evden ayrýldý, Fatma’yý da kara bir düþünce aldý. Kendi kendine ‘’Ya tüm öðrenciler böyleyse, ne yaparým ben kazýk kadar adamlarla, kýzlarla’’ diye hayýflandý.
Sonra eþyalarýný yerleþtirip, uzandý. Kapýnýn çalmasýyla yerinden fýrlayýp, kapýyý açtý, Rüstem, annesiyle birlikte kapýda göründü. Rüstem, ‘’Anamla birlikte size yemek getirdik’’ diyerek atýldý.
-Zahmet etmiþsiniz, buyurun içeri
-Yok biz girmeyelim, yarýn okulda görüþürüz
-Peki teþekkür ederim
Rüstem ile annesi yemek d6olu kaplarý verip, lojmanýn önünden ayrýlýrken, Fatma’nýn gözü Rüstem’e takýldý. Arkasýndan bir kez daha baktý, kendi kendine gülümseyip, içeriye girdi. Zira, Rüstem’in daha önce saçlarý daðýnýk, üzerinde eski bir ceket, ayaðýnda lastik ayakkabý vardý, þimdi saçlar taranmýþ, parlamýþ, üzerine bedeni biraz büyük bir takým elbise giymiþ, kravat takmýþ, iskarpin ayakkabýlar giymiþti.
Fatma öðretmen köydeki ilk günlerini gariplikler ve bol iltifatlý geçirdi. En büyük yardýmcýsý ve destekçisi de hep Rüstem oldu. Rüstem oldukça duygulu ve uysal bir gençti. Fatma öðretmenin bir dediðini iki etmiyor, derslerine çalýþýyor, her yazýlýda ve sözlüden en yüksek notu alýyordu.
Sene sonu yaklaþmýþ, Fatma öðretmen her öðrenciye bir ev ödevi vermiþ, ‘’Takýldýðýnýz bir þey olursa gelip bana sorun, ben yardýmcý olurum’’ diye de öðrencilerini uyarmýþtý.
Rüstem, ev ödevini yaparken, takýldýðý bir konuyu danýþmak üzere gece Fatma öðretmenin evine gitmek üzere ayrýldý. Fatma öðretmenin tam kapýsýnýn önüne geldiðinde, kulaðýna içerden Fatma öðretmenin söylediði þarkýnýn yankýlarý gelmeye baþladý, ‘’Seviyorum seni deliler gibi/ terk edip gitme ne olursun beni’’ diye devam eden þarkýya kendisini kaptýran Rüstem, kapýyý çalmaktan vazgeçip, pencerenin yarý kývrýk olan bölümünden içeriye baktý, yerde serili minderlerin üzerinde Fatma öðretmeni görünce, içinden bir ýlýk su akýverdi. Fatma öðretmen minderin üzerine uzanmýþ, üzerine giydiði geceliðinin eteði kývrýlmýþ, bacaklarý dýþarýda kalmýþtý. Bu görüntü Rüstem’in aklýný baþýndan aldý, bir süre baktý. Sonra arkasýna bile bakmadan evlerinin yolunu tuttu.
Rüstem ev ödevini unutmuþ, aklý hep Fatma öðretmende kalmýþtý. Düþüncesinden Fatma öðretmenin o halini atmak istiyor ama bir türlü atamýyordu.
Daha sonraki günlerde Rüstem’in Fatma Öðretmene olan ilgisi giderek arttý. Görmediði an kendisini çok kötü hissediyor, sürekli Fatma Öðretmenin kapýsýnýn önünde geziniyordu.
Yýl sonu geldi, Rüstem yýllardýr bitiremediði okuldan mezun oldu. Diplomasýný aldýðý gün de Askerlik yoklamasý geldi.
Rüstem, 6 aya kalmaz askere gidecekti. Fatma öðretmen yaz tatili için köyden ayrýlacaktý. Anne ve babasýna gitti, ‘’Fatma öðretmeni bana isteyin’’ talimatýný verdi. Anne ve babasý çok þaþýrdý, ‘’Olur mu oðlum, o senin öðretmenin’’ diye karþý çýktý. Rüstem, ‘’Artýk öðretmenim deðil, ben mezun oldum, eðer Fatma öðretmeni istemezseniz, intihar ederim’’ diyerek anne-babasýný tehdit etti.
Rüstem’in anne ve babasý çaresiz, Ankara’ya gitmek üzere hazýrlýk yapan Fatma öðretmenin kapýsýný çaldý. Durumu izah ettiler. Fatma, gülümseyerek ‘’Anlamýþtým ama elimden bir þey gelmezdi. Eðer buna engel olmaya kalkýþsaydým, yine baþarýsýz olacaktý, aslýnda suç benim, umut verdim tavýrlarýmla’’ kafasýndan kurgu yaptý. Sonra Rüstem’in anne ve babasýna, ‘’Bakýn’’ dedi, ‘’Ben 26 yaþýndayým, oðlunuz 20 yaþýnda, ben öðretmenim, o henüz yeni okulu bitirdi, bu sizce mümkün mü? Normal mi?’’ diye sordu.
Rüstem’in babasý boynunu büktü, ‘’Biliyoruz öðretmen haným, normal deðil ama deli oðlan, gönlünü kaptýrmýþ, zaten askere gidecek, bize yok de ama Rüstem’e yok deme. Yarýn sabah gideceksin, o da askere gidecek, unutur’’ dediler.
Fatma öðretmen, ‘’Peki’’ dedi, ‘’Evet demiyorum, sabah minibüsle yola çýkacaðým, aileme danýþacaðýmý söyleyin, bana sorarsa bende öyle söylerim.’’
Rüstem’in anne ve babasý eve gittiler, durumu anlattýlar, ‘’Ailesine soracak, bizde gidip, yüksük takacaðýz. Onun da gönlü sendeymiþ’’ diyerek, ikna ettiler.
Rüstem, sabah erkenden kalkýp, bayramlýklarýný giydi, Fatma öðretmeni minibüse bindirip, gönderdi. Arkasýndan bir kova su döktü. Fatma öðretmen gitti, Rüstem asker oldu.
Fatma öðretmen tekrar köye dönmedi, Rüstem askerlik görevini yaptý, yüreðine sakladýðý sevgisini hiç kimseye söylemeden yaþamýna kaldýðý yerden devam etti.

27.12.2005 - Yozgat