Son zamanlarda okumaya çalıştığım,belki de okumadan ziyade yaşamlarını ve eserlerini araştırmak istediğim yazarlar var,mesaiden arta kalan,uykunun gözlerime mızrağını sapladığı çöküş/enkaz anına kadar.Balzac,sylvia plath, stendhal, rimbaud, camus,bukowski,ali şeriati,Muhammed ikbal,gazali,cemil meriç ve diğerleri.Farklı fıtratların yoldaşları.Kendimi onlara o kadar uzak görüyorum ve aynı zamanda o kadar yakın hissediyorum ki.Neden böyle diye sorduğumda kendime,cevap rimbauddan geliyor.”Ben bir başkasıdır”. Yani ben bir ben olamıyorum.Bir ben ve bir başka benle yaşıyorum.Belki benleri toplayıp “biz” demem lazım.Çoğul yaşayan benlik.Yaşa(ma)yan ben(lik)...
Yürüyorum,gece ve ben,
Yürüyorum ben ve ben..
Yürüyorum ben;
Kayboluyorum benden...

“Ormanda yol ikiye ayrılıyordu,ben az kullanılanı seçtim” diyor bir başka düşünür.Ben de az kullanılan yoldan gidenlerden olmak istiyorum belki de,önden giden atlılardan.Nefes almakta zorlanıyorum yaşamda artık.Bir düğüm,an geliyor boğazıma saplanıyor.İnzivaya çekilmek istiyorum zaman zaman,insanlardan uzak,benlerimi aramak ve yüzleştirmek için,sorunlarını kavgalarını öğrenmek için,iç uçurumlardan düşüp kafamı gözümü yarmak için,yüreği kanatmak,çileye sarılmak için,nefsin dizlerini kanatmak için,enkaz altında kalan “ben” lerimi kurtarmak için.”Orada bir ben var mı?” diye haykırmak için.
Camusun "defterler" inde okuduğum o müthiş cümlesi, “vicdan rahatsızsa,itiraf kaçınılmazdır.Kitap bir itiraftır.” Düşünen insan kurabilir bu harikulade cümleyi.Ucu paslı,turunculaşmış demirin ,tahta üzerinde bıraktığı iz gibi iz bıraktı yüreğimde.Yazmak itiraftır dedim içimden..Yazmak gerçek ‘ben’ liğin satırlara kelimelerle akması. Belki ‘öz ağzımızdan kusmak kafatasımızı’.Tolstoy 80 yaşında atına atlayıp bilinmeze doğru 4 nala yol alırken ölümün kıyısında arıyordu ‘ben’i...


Devam edecek..(mi?)..