Aytekin Usta, süslü bir yatakta yatıyor. Mini mini etekli kızlar. Kimisi oynuyor raks ediyor. Kimisi elleriyle saçlarını okşuyor.
“zır, zır, zır”
-Oooo… Ne çabuk. Hayır şimdi sırası değil….
“zır, zır, zır, zıııırrr”
-Tamam tamam kalkıyorum.
Telefonu sinirle açar.
-Uyandırma servisi. Saat 6:30
Çat. Telefonu kapatır Aytekin Usta.
-O güzelim rüyayı mahv ettin. Ama yinede sana kızamıyorum. Sende çalışıyorsun. Diye kendi kendine söylenir.
-Ahh… Bir gün de şöyle öğleye kadar bir uyusam. Şöyle güneş tepedeyken bir kalkabilsem.
Üzerini giyinir. Gözü, horul horul uyumakta olan karısına ilişir.
-İşin iş. Bu zamanda kadın olarak doğmak varmış.
Çocukların üstlerini örter ve Besmele çekerek evden çıkar.
Bozuk motorlar, yamuk yumuk kaportalar, patlak tekerler, kırık camlar, araba yağları, söz dinlemeyen kalfalar, işe yaramaz çıraklar, laf anlamaz araba sahipleri:
-Ama benim bugün almam lazım.
-Bugün tamiri bitmez. Ancak yarına yapılır.
-Ama acil işim var. Ben akşama uğrarım.
Akşamın kör karanlığında eve döner Aytekin Usta.
-Bu Pazar yatıp dinleneceğim. Kimse beni uyandırmasın? Der, daha akşamdan hanımına.
Sabahleyin Zehra erkenden uyanır. Doğru annesinin yatak odasına dalar. Babasını görünce şaşırır. Babasının tepesine dikilir.
-Baba, baba…
Aytekin Usta’da ses yok.
Eliyle sarsar.
-Baba, baba…
Horultulu bir ses.
-Hııı…
-Baba, çişim geldi.
-Annene söylesene kızım.
-Ama annem uyuyor.
-Ama bende uyuyorum. Der, sesini yükselterek.
Hanımını dürter.
-Kalksana kızın çişi gelmiş.
Sonra homurdanarak, yorganı başına çeker.
Birazdan bir zil sesi duyulur. İçerden “hahaha…hihihiii…” kahkaha sesleri gelir. Başındaki yorganı bir el çeker.
-Kalksana bacanak. Bu saate kadar yatılır mı? Pikniğe gidiyoruz.
Aytekin Usta uykulu gözlerle bacanağına bakar.
-Bu dünyada bize uyumak yok. Ancak mezarda…
Hazırlık yapılır ve pikniğe gidilir.
Top oynayanlar. Gazete okuyanlar. Yeşil çimlere uzanım uyuklayanlar. Sırtlarını ağaçlara dayamış sohbet edenler. Dörtlüyü kurmuş okey oynayanlar. Aytekin Usta ise barbekünün başında.
-Ne yapıyorsun? Gelsene yahu…
-Barbekü yanmıyor. Onu tamir ediyorum.
-Yaparız, acelesi ne! Akşama kadar buradayız.
Aytekin Usta’nın içi rahat etmez.
Biraz dolaşmak isterler.
-Şu kuru ağaçları toplayayım. Ateş yakarken lazım olur.
-O iş kolay ben hallederim. Uğraşma!.. Der Bacanağı.
Ama yok… Aytekin Usta boş boş dolaşamaz. Bir kucak odun toplar.
Yenilir içilir. Çocuklar top oynar. Hanımlar çekirdek çitler. Aytekin Usta çöpleri toplar.
-Şu çöpleri atayım ben, diyor başını kaldırmadan.
-Yanına bırak Enişte, Bekçiler toplar. Parasını alıyorlar, o kadarını da yapacaklar. Diyecek oluyor Baldızı…
Ama Aytekin Usta gitmiş bile duymuyor.
Günler böyle koşuşturmakla geçiyor. Bugün Aytekin Usta hasta. Aksırmalar, öksürmeler, solgun bir yüz, süzülmüş gözler. Kalfası zorla eve gönderiyor.
-Ben hallederim, sen merak etme. İstirahat et.
Eve geliyor. Birkaç bardak sıcak ıhlamur. Birkaç tane hap içiyor.
-Bir de terlersem yarına bir şeyim kalmaz.
Yatağa gömülüyor. Dönüyor o tarafa, dönüyor bu tarafa. Yok uyku gitti. Kalkıyor. Bir iki tur atıyor odalarda…
-Hanım… Su anahtarını getir. Bu çeşme damlatıyor. Onu tamir edeceğim. Diye bağırıyor.
-İşte bitti. Bu iş de tamam.
Sonra oturuyor TV’nin karşısına. Alıyor eline kumandayı. Kanalları bir dolanıyor. Hoşuna giden bir şey bulamıyor.
-İzleyecek de bir şey yok.
Böyle vakit geçmiyor. Ben bir aşağıyı dolanayım. Diye düşünüyor. Kapıdan dışarı çıkarken Hanımı bağırıyor.
-Yatıp dinlensene, hastasın.
-Biraz hava alayım.
Aşağıya iniyor. Gözü arabasına ilişiyor.
-Ne çok da kirlenmiş.
Arabasının içini dışını yıkıyor, kuruluyor. Saatlerce uğraşıyor.

……………………………….

“zır, zır, zır”
-Patlama geldim.
-Uyandırma servisi, saat 6:30
-Yok. Bu dünyada bize uyumak yok. Ancak mezarda…