AÐIT
Hep nisanlarda malul nisyanlara benim aðýtlarým,
Ýçinden trenler geçip giden yürek ovalarýnda,
Hep gidenlere takýlýp kalan o çocuk aklýmý,
Küçük parmaklarýndan tutup büyük kalemlere çizdirdiðim,
Eçiþ büçüþ vagonlara bindirip yolcu ederim.
Aðýtlar büyütüp, yalnýzlýk kokan insanlar biriktirip
Ayak seslerimi almadan yanýma,
Ýçinden hikayeler akan dar sokaklarýnda Milas’ýn
Öylece yürüyüp giderken,
Ýçimden patlatmak geçer hayatýn aðzýný yüzünü.
Yine de iliþmem affederim.
Dedim ya ben beþerim,
Ben þaþarým,
Hep nisanlarda malul nisyanlara
Ve o daracýk sokaklarda akýp giden
Büyük hikayeleri olan insanlarýn suskun aðýtlarýna...