Çocukluğumu Özledim
Cebimdeki yirmi beş kuruşla
Yürümeliyim o boş caddede yine
Solumda köfteciler
Sağımda Peynirci Ali’nin dükkanı
Köftecilerde
Köfte ekmek yirmi kuruş
Peynirci Ali’de
Yoğurt helva ekmek on beş kuruş
Köftelerin kokusu dolarken ciğerlerime
Vitrindeki helva gel diyor bana
Kararımı verdim Peynirci Ali’ye
Girdim dükkanın içine
Oturdum en öndeki masaya
Yoğurdu kaşıklarken
Helvayı yonga yonga attım ağzıma
Köftecilerin cazgırları bağırıyor
Avaz avaz
Köfte ekmek yirmiye
Koşun koşun dumanı bizden hediye
Çek usta yüz oldu köfteler
Öteki dükkanın cazgırı inadına bağırıyor
Çek usta yüz yirmi oldu köfteler
On beş kuruşa yoğurt helva ve ekmek
Yirmi kuruşa köfte ekmek
Artan parayla
Bir cep akide şekeri
Ve bir cep te leblebi şekeri
Bir rüyamıydı yoksa yaşanmamış
O ucuzluğu yaşadığım yıllar
Ah o çocukluk günlerim gelseydi geriye
Cebimde de olsaydı elli kuruşum
Önce köfteciye giderdim
Sonra da yoğurt helva yemeye
Çocukluğumda hiç olmadı elli kuruşum
Bu yüzden
Köftenin üstüne helva yiyemedim
Şimdilerde ise cebimde bir liste
O yasak bu yasak
Götür cebindeki parayı
Kör bir kuyuya at.
          Özcan NEVRES
11 Şubat 2002