:: Kısaca
Gönderen: nida karaçizmeli / İstanbul/Türkiye 12 Ağustos 2005
	1982... Yazılarını severek okuyorum. Sende ayrı bir hava var. Bu hava bana eski bahar akşamlarının söyleşisini hatırlatıyor. Ve bir güzeli çağrıştırıyor. Sen zihin kargaşası de, ben seni önceki hayatından tanıyorum. Hani resamları fırça darbelerinden, tanırlarmış. Senin kaleminin depreşmesinden tanıyorum seni. Yine kırkharemilirin suhuletleri yanı başımda ve kapı açılacak "açıl susam açıl" kırkı girse de içeri ben mağranın ağzında altın sesleriyle oyalanacağım. Çemberimde gül oya... Bunu hissetmen için o günleri yaşamış olman lazım. Belki sen...........'sın. "Televizyonunuzu kapatmayı unutmayın" kaç kişinin heybesine bu laf sığar... Saygılar Efendim.

:: Yaşandı ve bitmedi.
Gönderen: nida karaçizmeli / İstanbul/Türkiye 5 Ağustos 2005
	Uyanık olduğumda gördüğüm düştür aşk… Madem gece benden nefret ediyor Uyumuyorum aksine, inadımın. Arkası yarınlarda yaşanacaksa mutlu son, Neden koltuğumun altında mezar taşı… Sen kalıyorsun da aksine.

:: "küçük kara balık..." kaç kişi bilir ki öyküsünü..
Gönderen: alihamza / İstanbul/Türkiye 28 Temmuz 2005
	....sanal okyanusta, kırık tekneleriyle, kendi iç fırtınalarının tesiri ile, öteye beriye savrulan sürüklenen, duygu yüklü insanların, yüzlerindeki hüznü görmesek de,“yalnızlık” okunuyor yazdıklarında. Bu da insanın içini acıtıyor. İki nedenden dolayı eziliyor içimiz. İlki; burada yazan çoğu kişiyi söyleten ve şikayet edilen şey.” yalnızlık, anlaşılamamak, sesini duyuramamak ve paylaşamamak.” ikincisi; Her insanda var olan, o müthiş iç güzelliğinin, derinliğin, mucizevi gücün farkında olmayarak, soluk ışıkları nur sanıp bir pervâne gibi, etrafında kendini tüketircesine dönmek. Ya da, engin derinliklere dalabilecek soluktayken, küçücük su birikintilerinde oyalanıp, kendi oluşturduğu anaforlarında basit bir saman çöpü gibi dönüp durmak! Her insanın, belli bir yaşın getirdiği uçukluk ve esrikleri atlatıp, hayatı tanımaya, anlamaya başlamasıyla birlikte başlayan acıyla, hüzünle, kederle tanışma, geçmişle hesaplaşma, yaşananlarla yüzleşme savaşlarından bir parça kabul ediyorsun...sana bir cümlecik de olsa hediye edilmiş sözlere, sancıyla yazıldığını düşünüp, saygıyla karşılık vermeye hep hazırsın ya!...üstelik yürek dolusu. “anlayan, anlayacak olan, ehline, acı çekene, doğru yerde durana, lâyık olana, insanın hâlini yazmak istersin hep. Ama maalesef şu şikayetini ettiğin şeylerden kolayca kendini alamıyor ki insanlar, hayat kurtarmayacak olsa da, söyleyebilecek değerli sözlerin olsun! Zâten hayata sırtını dönüp “işte sırtım” ve “kimin ne alacağı varsa!” diyen birinin söyleyecek ne sözü olabilir ki, başkalarına. “yazılanlar, yaşananlar olmalıydı, ya da şâhit olunanlar hayata geçmeliydi!” ../..

:: Düşündüklerimizi birleştiren bir dizi.....
Gönderen: uğur lalek / İstanbul/Türkiye 11 Temmuz 2005
	Seninle bir çok kümede birleşe bildiğimiz gibi yine bir başka konuda merhaba...İnanın benden daha iyi anlatmışsınız....Ne diyeceğimi bilemiyorum.....Sizin gibileriyle yazışmak çok güzel....daha başka konularda buluşmak üzere.... Sevgilerimle...