Hayatın içinde her zaman bir bilinmezlik var galiba. Bu gün doğru dediği, insanın şartlara göre değişebilir oldukça, doğrusuz yaşamlar ve belirsizlikler kuşatır çepeçevre. Bunalırsın, açmaz ellerin olur, çıkmaz sokaklardan oluşmuş labirentlerde yürürsün, her daim bir çıkar olacağını umarak. Çıkar, çıkmaz bir türlü. İnancın ve beklentin de değişmez, bir çocuk saflığında kanarsın, kendi kendini kandırırsın.
Gerçeği sorgulamak istersin ara sıra, bulduğun gerçek hoşuna gitmez. Yön değiştirmeyi emredersin bir şekilde fikirlerine, tam tersi gerçeğe ulaşmak için debelenirsin. Gerçek zihninde izafi bir kavrama dönüşür, sonunda kaybedersin. İnançlarına sarılırsın, gerçek niyetine. Her nasıl olmasını istiyorsan dünyanın, ona göre gerçeklikler bulur, zahiri gerçeklerinle avunursun.
Kendini bulmak istersin çoğu zaman. Başka insanların zihnindeki kendinle, kendi zihnindeki kendin ve bir de zihnindekinden farklı oluşmuş, sürüklenmiş kendin çıkar karşına. Yine şaşırırsın, ben hangisiyim sorusu fırıldar durur zihninde, cevabını bulamazsın, yine labirentlerde bulursun kendini, hangi kendini bulduğunu dahi bilmeden.
Umutlarını hatırlamak istersin ara sıra, umutsuz kaldığın zamanlarda. Hiçbiri gelmez, inadına aklına, umutsuz kaldığını dehşetle bir daha fark edersin. Çabalamak boşuna bilirsin böyle anlarda, bildiğin işine gelmez, çabalar durursun sonuçsuzca.
Yaşamın anlamlarına kafa yorarsın, hayatın güzelliklerinden dem vurursun kendi kendine, azıcık neşe bulmak istediğin zamanlarda. Güzellikleri görürsün ama hissedemediğinde kahrolursun, hissetmeden neşe olmaz ki der, söylenirsin. Yaşama katılmak istersin sıklıkla, ama her tarafta kahrolası labirentler varken, neresinden yürüyeceğini bilemezsin. Şaşkın, kararsız kah durur, kah öylesine yürürsün. Çıkmaz sokaklar, çıkar olmazlar bir türlü.
Sen böyle böyle büyüyeceğine inanırsın, yaşamın bu kabil bir oluş olduğuna kanaat edersin sonunda. Başka da çaren yok galiba. Ama bir uyarı; böyle düşünenler asla büyümezler. Şimdi söyle, büyümek ister misin?