Neden buradayým?
Bilmiyorum…
…

Gece. Bir þiir okuyor. Elleri yaþama tutunduruyor beni.

-
Salaþ meyhanelerde bir akþam,
          sarhoþ olacaðým inadýna.
Merakýný bileceðim,
huzursuzluðunu
- erkekçe bir gurur duyarak -
Firuze
dönmeyeceðim,
     dönemeyeceðim…
           -

Firuze?
Adým bu mu?
Gülümsüyorum,
      anlýyor!

…

Býraktý beni. Öylece bakakaldým gittiði yöne. Vakitler aþýndýrýyor kývrýmlarýný eteklerimin. Buklelerim çözülüyor. Þalýmýn rengi siyahtan yeþile dönüyor yaðmurlar altýnda. Ýnatçýyým ben de bir o kadar. Dönecek,
dönecek…
…

Hep gece geliyor. Üstümdeki örtüyü kaldýrýyor yavaþça. Gözlerime dokunuyor. Ben anlamaz sanýyorum. O aðladýðýmý anlýyor. Keskin bir acýyý mutlulukla yoðurarak þekil veriyor sonra. Giderek belirginleþiyorum. Ah, nasýl istiyorum, ben de dokunabilsem ona… Gerçeðime karþý koyamýyorum.
…

Bu sokakta, insanlar gelip geçerken çevre yanýmdan ben hep onun gittiði yöne bakýyorum. Hep býraktýðý gibi… Bir gün dönecek. Biliyorum…

…

Öyle güzel bakýyor ki bana. Öyle güzel ki gülümseyiþi… Baþým dönüyor.

…

Biri kitap okuyor yanýmda. Dönüp seni sormak istiyorum. “Nerede? Neden gelmiyor?” Tanýr mý seni?… Ya tanýrsa? Ya gelmeyecek derse… Vazgeçiyorum! Peki kitaplar yazar mý adýný? Bilirler mi? Ya bilirlerse? Ya dönmeyecek yazarsa sayfalarýn birinde… Korkuyorum. Ne olur gel. Yine dokun bana. Býrak gelmeyecek desinler, býrak dönmeyecek yazsýn kitaplar… Sen gel, ne olur gel.

…

Ýçiyor. Ýçtikçe aðýrlaþýyor elleri tenimde. Kokusunu çekiyorum içime. Eteklerimin kývrýmlarýný düzeltiyor. Ayak bileklerime doluyor rüzgarýný. Ah! Bazen aðlýyor. Neden bilmiyorum. Söylesin istiyorum… Söylemiyor!

...

Gençler imza topluyor biraz ilerde. Duyuyorum. “Daha güzel bir yaþam için” diyorlar. Seni mi çaðýrýyorlar yoksa? Birden umutlanýyorum. Benim için de imzalayýn kaðýtlarý diyorum. Kimse duymuyor. Getirin ben de imzalýyayým diye baðýrýyorum. Anlamýyorlar. Kalkmak istiyorum beni býraktýðýn banktan, olmuyor… Yapamýyorum. Çýðlýk çýðlýða aðlýyorum. Yeter… Yeter… Kuþlar havalanýyor sesimden ürkerek… Dön ne olur…
Dön…
…

Yoruluyor yaratmaktan. Beni ben yapmaktan yoruluyor. Sandalyenin üstünde kirli elleriyle uyuyakalýyor. Gözlerimi kýrpmadan onu seyrediyorum. Ruhum havalanýp örtü oluyor bedenine üþüyecek diye. Hafifçe bir þarký mýrýldanýyorum derin uykularý için. Böyle karþýmdayken bile özlüyorum. Çok özlüyorum.

…

Nasýl da kalabalýk. Dersaneler daðýldý biraz önce. Hiç sevmiyorum bu vakti. Bu kalabalýkta olur a, gelirsin de göremezsem seni… Ýki kiþi duruyor önümde. Yalvarýyorum çekilin diye. Bir sen duyuyordun beni. Konuþmasam da duyuyordun. Biliyorum. Þimdi nasýl da yalnýz kaldým. Kalabalýklar gözlerimi dolduruyor, yüreðimse bir boþlukta kanýyor.                 Bilsen nasýl da kanýyor…
…

Bir kadýnla geliyor bir gece. Ardýndan bir çocuk giriyor odaya. Söndür ýþýklarý diye haykýrýyorum. Çýrýlçýplaðým. Bu acýyla çýrýlçýplak! Çocuk dönüyor çevremde gülerek, anlamsýz seslerle dokunuyor ellerime. Nasýl da hissettiriyor bu dokunuþlar taþ olduðumu… Nasýl da hatýrlatýyor bana… Gözlerine bakýyorum. Mutluluk kýpýrdanýyor. Gurur… Ýçim yanýyor. Ben veremem ki bunlarý sana… Deðil mi? Ben bir heykelim… Alt tarafý taþtan bir heykel! Bir çatýrtý kopuyor. Ne kýrýldý, anlamýyorum.

...

Bu kokuyu biliyorum! Senin kokun! Bir yabancý geçiyor önümden. Tokat yemiþ gibi irkiliyorum. Taþlar delirir mi sevgilim? Sevda onlara da çok gelir mi?

…

Bitiyorum. Sandalyeye oturup beni seyrediyor sessizce. Uzunca bir vakitten sonra “Firuze” diyor. “Hoþ geldin yalnýzlýða…”
                     Iþýklar sönüyor.

…

Neden buradayým?
Bilmiyorum…

Bazýlarý belime sarýlýyor, bazýlarý yaslanýp omzuma öyle etrafý seyrediyor. Aðlýyor kimi. Kimi gülüyor, gülüyor… Ýçenler, sevenler, nefret edenler… Sigara tutuyorlar aðzýma. Üzerime anahtarla, çiviyle çizgiler çekiyorlar. Bir þeyler anlatýyor sarhoþun biri… Kuþlar konuyor omuzlarýma, baþýma… Yapraklarýný döküyor sonbahar üstüme, kýþ beyaza vuruyor saçlarýmý. Ben inatçýyým ama…
Sen gelmeyeceksin deðil mi?
Ah, gelmeyeceksin…
...

Gece… Yalnýzlýk yaþamdan alýyor beni. Býraktý. Öylece kalakaldým… Öylece…

…

Bir çocuk oturuyor yanýma. Yüzü kir içinde. Yarým simidini kemiriyor iþtahla. Sonra baþýný koyuyor kucaðýma, ince ince iç çekerek uyuyor. Ruhum havalanýp örtü oluyor küçücük bedenine üþümesin diye. Sevgim alevleniyor.

…

Neden buradayým?
Artýk biliyorum…